Żywioły Karteru. Księga I. Ziemia recenzja

 Wyobraźcie sobie, że ktoś wrzucił wasz ulubiony serial animowany z dzieciństwa, dystopię , mitologię, książkę fantastyczną i połączył w jednym kotle. 
Tak według mnie powstały żywioły karteru. W książce tej młodej pisarki każdy znajdzie coś dla siebie.
Zaskakujące jest, jak dokładnie przemyślany jest świat stworzony przez autorkę.
Każdej z frakcji Meridiane Sage stworzyła własny język, zwyczaje czy religię, dokładnie przez autorkę wytłumaczone w przypisach, a nie sztucznie wprowadzane w dialogu czy w przemyśleniach narratora, za co daję naprawdę duży plus. Nawet nie wyobrażam sobie, ile czasu musiała na to poświęcić.
Dobrze napisane sceny walki z nerimimi silnie działają na wyobraźnię i pozwalają na chwilę poczuć jedność z bohaterami.
Porządnie wykreowanych bohaterów: każdy z nich inny, z własną historią, przeżyciami i problemami. Mimo młodego wieku są świadomi skutków swoich decyzji, starają się działać zgodnie z obowiązującym prawem i własnym sumieniem, co nie zawsze można znaleźć w książkach młodzieżowych.
Wątek miłosny jest dość przewidywalny, nie irytował mnie jak w innych książkach, może dlatego że nie jest on głównym motywem powieści, a raczej ciekawym dodatkiem dla czytelnika. 
Czytałam tę powieść w zeszłym roku, od tego czasu trochę się moja ocena obniżyła, ale nikomu nie odradzam. "Żywioły Karteru" nie są książką wybitną, ale  wartą przeczytania. Jak ukaże się kontynuacja, zapewne po nią też sięgnę.