Nigdy się nie dowiesz recenzja

Po przerwie, stęskniona powróciłam do powieści kryminalnych. „Nigdy się nie dowiesz” miało być wspaniałą historią fikcyjną debiutanta, godną pochwał i wysokich ocen. A teraz po lekturze, mam ochotę wrzasnąć: „Co to do diabła było?!”.

Pięcioro nastolatków, którym ciągle we łbach głupie podchody i zabawy na miarę dzieciaków z podstawówki. O niczym innym nie biadolą jak muzyka i filmy… - aż do przesady! Autor jest ewidentnym kino-maniakiem, a ja się pytam: za jakie grzechy byłam skazana na tę czczą paplaninę?

Nudna do bólu; przez cały czas starałam się walczyć ze snem. Zero jakiejkolwiek dynamiki, chociaż się o to AŻ PROSIŁO. Pomysł był dobry, ale jedynie na tym się skończyło. I nie mam pojęcia, jakim cudem ten chłam dopuszczono do publikacji. Z tego wszystkiego, dostałam po raz kolejny nauczkę: „nie oceniaj książki po okładce”. Bo chociaż ilustrator spisał się na medal, to co jest w środku nadaje się do śmietnika.