Tolkien. Biografia recenzja

„W gruncie rzeczy jestem hobbitem – napisał kiedyś – pod każdym względem oprócz wzrostu. Lubię ogrody, drzewa i tradycyjnie uprawiane pola; palę fajkę i lubię dobre, proste jedzenie (nieprzechowywane w lodówce), natomiast gardzę kuchnią francuską; lubię i nawet odważam się nosić w tych nieciekawych czasach ozdobne kamizelki. Lubię pieczarki (świeżo zebrane z pola); mam bardzo proste poczucie humoru (które nawet przychylni mi krytycy uznają za nieco męczące); chodzę spać późno i późno wstaję (w miarę możliwości). Nie podróżuję dużo”.

Nie będę ukrywać, że sięgnęłam po biografię Johna Ronalda Reuela Tolkiena, bo jestem fanką „Władcy Pierścieni” i „Hobbita”. Wielką przyjemnością było zanurzyć się w tej lekturze, cofnąć się do czasu kiedy moje ulubione książki powstawały, uczestniczyć w budowaniu tego świata. Szczególnie fascynował mnie fakt, że Tolkien wymyślił specjalny język elfów a z jego biografii dowiedziałam się, że pisał także dzienniki w „swoim” języku. Czuł, że za tym językiem musi stać historia, ludzie, którzy będą go używać. Wierzył w to co pisał, wierzył w swoich bohaterów. Tak pisał o naturze elfów: „stworzył ich człowiek na swój obraz i podobieństwo, zostali jednak uwolnieni od tych ograniczeń, które on uważa za najbardziej mu ciążące. Są nieśmiertelni, a ich wola ma bezpośredni wpływ na spełnienie wyobrażeń i pragnień”. Tolkien tworzył też mapy Śródziemia, robił obliczenia czasu i odległości. Tworzył tabele wydarzeń powieści z datami, godzinami a czasem nawet z fazami księżyca. „Chciałem, żeby ludzie po prostu zanurzyli się w tę opowieść i traktowali ją (pod pewnym względem) jak prawdziwą historię”. Ja wchodziłam w ten świat wielokrotnie a teraz mogłam przeżyć to jeszcze raz uczestnicząc w pracy twórczej Tolkiena.

Zasadniczo skupiłam się na tym jak powstawały moje ukochane lektury, ale szczegóły z życia Tolkiena są naprawdę interesujące. Autor biografii genialnie ją napisał. J.R.R. Tolkien właściwie wiódł normalne życie, miał rodzinę, pracował jako profesor staroangielskiego na Oxfordzie, a kiedy powiększyła mu się rodzina podejmował dodatkową pracę, lubił nocne rozmowy z przyjaciółmi, nie lubił wyjeżdżać, był perfekcjonistą. „Władcę pierścieni” pisał kilkadziesiąt lat, ale świat jaki tam stworzył jest naprawdę godny podziwu. Ja jestem nim zachwycona, w końcu każdy z nas ma coś z hobbita.