Halny recenzja

Halny to już szósty tom z serii z Wiktorem Forstem, która z zamiaru miała być pentalogią i zakończyć się na Zerwie. Jednak autor wszystkich zaskoczył i postanowił powrócić do dobrze znanych nam bohaterów.

Góry nie zaznały krwi przez niemal trzy lata. Panujący w nich spokój trwał, od kiedy Wiktor Forst ujął mordercę nazywanego Bestią z Giewontu – i nic nie wskazywało na to, by sytuacja miała się zmienić.
Koszmar nadszedł wraz z halnym. Dominika Wadryś-Hansen została wezwana do Zakopanego, gdy tuż przed wejściem do kaplicy na Wiktorówkach odnaleziono makabrycznie zamordowaną kobietę. Ciało rozcięto, wnętrzności wywleczono, a w ustach ofiary umieszczono monetę łudząco przypominającą te, którymi posługiwał się seryjny zabójca lata temu.
Poszlaki prowadzą donikąd, odpowiedzi jednak zdaje się mieć osadzony w więzieniu Iwo Eliasz. Deklaruje, że zamierza się nimi podzielić – ale tylko z jednym człowiekiem.
Człowiekiem, który zniknął.

Serię z Wiktorem Forstem dokończyłam dopiero nie tak dawno, więc nie poczułam dużej przerwy pomiędzy Zerwą a Halnym. Miło było powrócić do tego bohatera, jednak nie wszystko w tej książce przypadło mi do gustu. Wracamy do Tatr, gdzie ponownie spotkamy z brutalną zbrodnią.

Bardzo lubię całe uniwersum Mroza i to, jak postacie przeplatają się w różnych książkach. Tutaj spotkamy się z Joanną Chyłką i Kordianem Oryńskim z innego sławnego cyklu. Akcja wciąga od pierwszych stron, serwując nam intrygujące śledztwo i wciągającą historię. Mróz umiejętnie manipuluje, czytelnikiem rzucając, im pod nogi nowe tropy, które końcowo i tak okazują fałszywe. Autor potrafi zaskoczyć, ale gdy już przeczyta kilka jego książek, to w kolejnych występują, podobne schematy. A koniec jak to u Mroza – niczym rollercoaster.

Jedynym co mnie uwierało w tej historii to brak realności. Widać to bardzo dokładnie w scenie, w której osoby, które na co dzień nie chodzą po górach, wybierają się w Tatry bez większych przygotowań i idzie im to... bez problemów, a następnego dnia tryskają energią. Nie wiem, wydaje mi się, że jednak normalny człowiek byłby zmęczony.

Miło powrócić do bohaterów i pomimo kilku zgrzytów czytało mi się Halnego z przyjemnością. Autor w Posłowiu daje nadzieję na to, że jeszcze nie raz możemy się ze spotkać z bohaterami tego cyklu.„Każdy pożar w sercu wypełnia umysł dymem.”, czyli wielki powrót Wiktora Forsta.

Halny to już szósty tom z serii z Wiktorem Forstem, która z zamiaru miała być pentalogią i zakończyć się na Zerwie. Jednak autor wszystkich zaskoczył i postanowił powrócić do dobrze znanych nam bohaterów.

Góry nie zaznały krwi przez niemal trzy lata. Panujący w nich spokój trwał, od kiedy Wiktor Forst ujął mordercę nazywanego Bestią z Giewontu – i nic nie wskazywało na to, by sytuacja miała się zmienić.
Koszmar nadszedł wraz z halnym. Dominika Wadryś-Hansen została wezwana do Zakopanego, gdy tuż przed wejściem do kaplicy na Wiktorówkach odnaleziono makabrycznie zamordowaną kobietę. Ciało rozcięto, wnętrzności wywleczono, a w ustach ofiary umieszczono monetę łudząco przypominającą te, którymi posługiwał się seryjny zabójca lata temu.
Poszlaki prowadzą donikąd, odpowiedzi jednak zdaje się mieć osadzony w więzieniu Iwo Eliasz. Deklaruje, że zamierza się nimi podzielić – ale tylko z jednym człowiekiem.
Człowiekiem, który zniknął.

Serię z Wiktorem Forstem dokończyłam dopiero nie tak dawno, więc nie poczułam dużej przerwy pomiędzy Zerwą a Halnym. Miło było powrócić do tego bohatera, jednak nie wszystko w tej książce przypadło mi do gustu. Wracamy do Tatr, gdzie ponownie spotkamy z brutalną zbrodnią.

Bardzo lubię całe uniwersum Mroza i to, jak postacie przeplatają się w różnych książkach. Tutaj spotkamy się z Joanną Chyłką i Kordianem Oryńskim z innego sławnego cyklu. Akcja wciąga od pierwszych stron, serwując nam intrygujące śledztwo i wciągającą historię. Mróz umiejętnie manipuluje, czytelnikiem rzucając, im pod nogi nowe tropy, które końcowo i tak okazują fałszywe. Autor potrafi zaskoczyć, ale gdy już przeczyta kilka jego książek, to w kolejnych występują, podobne schematy. A koniec jak to u Mroza – niczym rollercoaster.

Jedynym co mnie uwierało w tej historii to brak realności. Widać to bardzo dokładnie w scenie, w której osoby, które na co dzień nie chodzą po górach, wybierają się w Tatry bez większych przygotowań i idzie im to... bez problemów, a następnego dnia tryskają energią. Nie wiem, wydaje mi się, że jednak normalny człowiek byłby zmęczony.

Miło powrócić do bohaterów i pomimo kilku zgrzytów czytało mi się Halnego z przyjemnością. Autor w Posłowiu daje nadzieję na to, że jeszcze nie raz możemy się ze spotkać z bohaterami tego cyklu.