Cukier na duszy recenzja

Tak sobie myślę, że Bóg wymyśli chmury nie bez przyczyny... żeby nie widzieć człowieka.
Może się trochę wstydził co mu z tego stworzenia powstało?
No w sumie to słabo tak przyznać, że ci nie wyszło, jak jesteś bogiem.

Każde pokolenie ma swoją własną historię do opowiedzenia.

➡️"Cukier na duszy" to opowieść o dorastaniu w okresie transformacji ustrojowej, ale także o zbrodni bez kary, poszukiwaniu własnej tożsamości.

➡️Pani Marcin po raz drugi zaserwował mi sentymentalną podróż w czasie, pomimo dzielącej nas różnicy wieku... Ale broń boże! Nie wypominam wieku autorowi! 😅 W końcu za przeżytymi latami stoi wiedza, doświadczenie oraz życiowa mądrość. I właśnie dojrzałość, umiejętność spojrzenia na drugiego człowieka przez pryzmat jego historii oraz próba jego zrozumienia bez oceniania najbardziej urzekła mnie w tej książce.

➡️Za każdym człowiekiem stoi jakaś historia.

➡️Uwięzieni w czterech ścianach jesteśmy skazani na samotność, a czasem przecież tak niewiele potrzeba, aby sprawić komuś radość-zwykła rozmowa, a nawet sam pojedynczy uśmiech.

➡️Pan Marcin czaruje słowem. Język, którym posługuje się autor jest pełen malowniczych porównań z nutą nostalgii.

➡️Książkę można byłoby przeczytać w jeden wieczór, ale równocześnie to historia, która skłania do refleksji, zastanowienia się nad pojedynczym zdaniem.

➡️Zakończenie debiutanckiej książki Pana Marcina "Pułapki na anioły" pozostawiło mnie ze złamanym sercem, natomiast "Cukier na duszy" zmusił do refleksji, chwili zastanowienia.

➡️Dojrzały debiut, a teraz równie dobra i przemyślana druga książka sprawiają, że Pan Marcin znalazł się wśród moich ulubionych autorów.

➡️Każda z jego książek jest dopracowana, dopięta na ostatni guzik.

Jednym słowem: warto!

Jezioro wyrzuca na brzeg ciało chłopca, miejscowego outsidera, nazywanego przez mieszkańców miasteczka Dżonym. W ręce policji trafia dziennik, w którym przez lata spisywał on swoją wstrząsającą historię.
„Cukier na duszy” to historia o dorastaniu w trudach początków transformacji ustrojowej. Opowieść o zbrodni bez kary i poszukiwaniu własnej tożsamości. A także o samotności, która stawia przed nami pytania o to, co najważniejsze.