Bez reszty recenzja

Zapraszam was na recenzję „Bez reszty” Wojtka Miłoszewskiego. Mamy przełom 1990 i 1991 r. Kraków coraz bardziej pochłania mrok, a przestępczość zorganizowana rośnie w siłę.

Poznajemy komisarza Kastora Grudzińskiego, który razem z dwoma innymi policjantami (alkoholikiem i emerytem) musi odnaleźć się w tym świecie.

Kastor jest człowiekiem, który „bez reszty” wczuwa się w swoją pracę i bez względu na wszystko chce znaleźć sposób w jaki może powstrzymać to, co dzieje się w mieście.

Wiecie co? Ciężko było mi się zabrać za tę recenzję, bo nie wiem o czego zacząć. Chyba od tego, że akcja dzieje się w zupełnie innych czasach. Wcale nie tak odległych, a zupełnie odmiennych. Zero komórek, zero internetu, a często nawet zero telefonu stacjonarnego. Dla osoby w moim wieku (a dzieckiem, ani nastolatką już nie jestem) jest to podróż do świata, którego nigdy nie poznałam i który wydaje się być całkowicie abstrakcyjny. Z każdą stroną tej powieści zdawałam sobie sprawę, jak łatwiej nam się teraz żyje, skoro wystarczy kilka razy dotknąć ekranu smartfona żeby połączyć się z kimś, lub żeby znaleźć interesujące nas informacje.

Wracając jednak do książki, bo przecież o niej miałam pisać, to była dla mnie doskonałą lekcją pokory, bo w wielu przypadkach miałam ochotę krzyknąć „Kastorze, gdybyś tylko miał internet!” albo cisnąć książką przez pokój.

Właściwie ta historia ma w sobie wszystko, czego potrzebuję, żeby powiedzieć, że książka jest dobra. Jest tajemnica, są niejasne motywy, są zwroty akcji, są ofiary, a co najważniejsze jest zakończenie, które wbiło mnie w podłogę i zaszokowało.

Od prologu, po epilog „Bez reszty” czytało mi się doskonale, tempo akcji, bohaterowie, narracja i wszystko inne tutaj zagrało jak orkiestra dęta. Nie nudziłam się ani przez moment. Autor świetnie przedstawił mechanizmy społeczne i to, jak w tamtych czasach funkcjonowała policja.

Sam Kastor zaskoczył mnie swoim oddaniu sprawie i tym jak bardzo starał się rozwiązać kryminalną zagadkę, która została przed nim postawiona. Co prawda trochę szalony był fakt, że ponownie poświęcił dla tego zadania swoje życie prywatne i nie potrafił znaleźć balansu między nim, a pracą.

Podsumowując, według mnie „Bez reszty” jest dobrym kryminałem, a to, że dzieje się właśnie w latach dziewięćdziesiątych dodaje mu tajemniczości i niecodzienności. Poza tym autor zastosował zakończenie otwarte, a to oznacza, że prawdopodobnie będzie nam dane przeczytać więcej o przygodach Kastora Grudzieńskiego. Zatem w oczekiwaniu na kolejny tom zachęcam do zapoznania się z tą historią!

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl