Just promise me... recenzja

Na wstępie chciałam zaznaczyć, że zanim wyleje się na mnie falahejtu, to KAŻDY MA PRAWO DO SWOJEJ OPINII.

Niestety zawiodłam się.
Nie będę ukrywać, że promocją książki przez patronki, autorkę i wydawnictwo jest bardzo, ale to bardzo zachęcająca, z tego powodu i ja się skusiłam na zakup i przeczytanie. Niejednokrotnie słyszałam, że autorka pisze świetnie i uznałam, że to doskonały moment, żeby poznać jej pióro.
Zacznijmy od prologu.
Prolog jest dla mnie taką zachętą, zaproszeniem do dalszej historii. To jest wprowadzeniem, w którymzadam milion pytań, co tu się wydarzy dalej.Co tu dostajemy? Dziewczynę, która jest gruba i nosi aparat na zębach i z tego powodu zostaje wyśmiana! Serio?
To już było taką odrazą do dalszego czytania.Po trzech latach wraca piękna i to wtedy nasz główny bohater zawraca na nią uwagę.
Cameron Johnson to o nim mowa, nie dba o względydziewczyn, bozdobędzie każda za wszelką cenę.
LeahCollins, gdypo trzech latach wraca wszystkie wspomnienia wracają. Czy wróciła silniejsza? Według mnie nie, bo oprócz wyglądu w niej nie zmieniło się nic wciąż ma ten sam kruchy charakter.
Tęksiążkę podzieliłam na dwie części do 15 rozdziału pierwsza, dalej do końca druga część.
W tej pierwszej części nasz bohater Cameron nie miał rodziców. Tak ich nie było znaczy gdzieś tam byli bo pojawiło się jedno zdanie o nich.Mozna, bywzbudzić trochę emocji np. meczem na początku historii gdzie on wspomina rodziców a przez swój błąd odsunął się od nich. W tej lepszej części oni nagle pojawiają się i wszystko zostaje wyjaśnione w jednym rozdziale. W pierwszej części emocje między bohaterami były mało widoczne bardziej to była zabawa w chowanego jedno przed drugim. Gdy akcja zaczyna się rozkręcać nagle rozdział się urywa i w następnym jest tylko namiastego tego co się wydarzyło.
Dlaczego mówie ze dwie części, bo po 15 rozdziale zaczynają się emocje, wyrażanie swoich uczuć, są tajemnice i walka o życie. I tu jest ta lepsza część, która naprawdę zasługuje na uwagę i którą przeczytałamszybko, boz początkiem książki bardzo się męczyłam. I jeżeli ktoś powie ze były budowane emocje na początku to niestety ja ich nie dostrzegłam. Na uznanie zasługuje wątek przyjaźni międzyLeahaDanielle, to jest przedstawienie prawdziwejprzyjaźni, którejżyczę każdemu.
Podsumowując mam wrażenie że tą książkę pisały albo dwie osoby, albonapisana w dużym odstępie czasowym. Czy przeczytam drugi tak? Tak, aletylko dlatego, żenie lubię niedokończonychhistoriii dziś jużwiem, żenie będę czekała na nią z wielkim entuzjazmem. Zawsze oceniam całą książkę nie pół i w mojej ocenie jest toniedopracowanaksiążka.