Jest krew... recenzja

„Jest krew…” to zbiór opowiadań Stephena Kinga zwanego też mistrzem grozy. Są to historie zarówno krótkie jak i nieco dłuższe, ale wszystkie określa się mianem horrorów. Czy słusznie? Po części tak, ponieważ wszystkie są nieco nieprawdopodobne i przerażające, jednak żadna z nich nie budzi strachu sprawiającego, że nie można zasnąć w nocy. Jest to lektura mimo wszystko przyjemna i dość lekka, którą szybko się czyta. Nie można jednak powiedzieć, że jest pozbawiona wszelkich mądrości-z każdego opowiadania można wyciągnąć wnioski, nauczyć się czegoś o ludziach ogólnie, albo o sobie samym.

Ciężko byłoby dopasować tytuł czy okładkę jednocześnie do wszystkich opowiadań, ale możemy znaleźć w nich powiązania z pojedynczymi rozdziałami książki. Na przykład szczur widoczny na okładce jest tytułowym bohaterem ostatniej historii a tytuł powieści jest jednocześnie tytułem najdłuższego i z pewnością najbardziej przypadającego do gustu stałym czytelnikom tego autora opowiadania zawartego w dziele. „Jest krew” jest zresztą częścią powiedzenia „jest krew, są czołówki”, które zwraca naszą uwagę na to, że tam gdzie jest zbrodnia-są też media, ale i zwykli ludzie, bo pomimo strachu zawsze ciągnie nas do tego co niebezpieczne, straszne czy smutne-taka już nasza natura i być może w związku z tym właśnie te słowa najbardziej nadawały się na tytuł książki. Być może też właśnie to sprawia, że sięgamy po tego typu lektury.

Jeśli chodzi o bohaterów to dużo ważniejsze od ich wyglądu czy zachowania jest to, że każdy(albo prawie każdy) reprezentuje jakąś grupę ludzi albo nawet całe pokolenie. Dzięki temu fabuła chociaż sama w sobie nie jest najbardziej porywającą jaką czytałam, dostarcza nam wiedzy o świecie i opisuje różne problemy, zagadnienia. W jednym z opowiadań poruszany jest wątek przyjaźni międzypokoleniowej i zalet z niej płynących. W innym możemy przeczytać o tym jak na człowieka wpływa widmo zbliżającej się śmierci. Dalej czytamy też o tym jak na nasze życie wpływa ambicja i do czego jesteśmy zdolni, aby tylko osiągnąć swój cel. Na dłużej warto się jednak zatrzymać przy najdłuższym opowiadaniu z tej książki, ponieważ dotyczy ono osoby, którą możemy znać z wcześniejszych dzieł Stephena Kinga takich jak chociażby „Outsider”. Okazało się jednak, że nawet nie znając tych historii, albo znając jedynie ekranizację wspomnianej wyżej powieści(ja byłam w takiej sytuacji) można na spokojnie przebrnąć przez „Jest krew, są czołówki” i rozumieć wszystko co się dzieje.

Szczerze mówiąc nie jestem pewna czy będę polecać tę książkę wszem wobec i każdemu z osobna, ale na pewno nie będę jej też nikomu odradzać. Jest prosta, nie zmusza nas do żadnego wysiłku umysłowego, nie jest szczególnie obszerna. Niestety jest jednak książką, o której łatwo zapomnieć. Warto też pamiętać, że jeśli szukamy czegoś mrożącego krew w żyłach to raczej nie jest to to. Wydaje mi się, że jeśli zaczynamy dopiero przygodę z dziełami tego autora to warto sięgnąć po inne, nieco starsze pozycje.