Kokony recenzja

Zapowiadało się naprawdę ciekawie. Seryjne zabójstwa, które ciężko powiązać z kimkolwiek, pytania pozostawione ciągle bez odpowiedzi.
Dlaczego zabija w taki sposób? Czemu wyszukuje ofiary o konkretnym schemacie? Czemu je wiesza?
Emma Carrow tworzy w swojej głowie opis potencjalnego zabójcy. Możemy poznać jego powody, tok myślenia, ale to wszystko jest ciągle tylko hipotezą.
Kiedy pierwsze teorie legną w gruzach i bohaterka po raz kolejny przestawia analizę mordercy, to już za którymś razem robi się to nudne.
Zastanawiam się jak Astrid Ule i Eric T.Hansen mogli tak zniszczyć materiał na świetny i niepowtarzalny thriller.
Przeszkadzało mi, że to wszystko działo się z perspektywy tylko jednej postaci, a mianowicie Emmy Carrow. Policjantki, która ciągle zmagała się z demonami ze swojej przeszłości i postępowała wobec siebie destrukcyjnie.
Ule i Hansen traumę bohaterki umieścili na tym samym planie co morderstwo. Więc albo to jest pamiętnik kobiety przedstawiony w trzeciej osobie, ciągle trzęsącej nad swoim losem, albo śledztwo nad kokonami.
Pisarze to wszystko kumulując w jednej powieści, która nie ma lekkiego tonu, moim zdaniem przesadzili.
Jestem pewna, że gdyby pominięto niektóre wątki z życia prywatnego, gdyby po raz n-ty nie była analizowana psychika seryjnego mordercy, to KOKONY byłyby thrillerem, jaki poszukuje miłośnik tego gatunku literackiego.