Dom głosów recenzja

Donato Carrisi to autor, po którego powieści sięgam w ciemno i z dreszczykiem oczekiwania. Znam już jego styl i wiem, że kolejny raz mnie zwiedzie i zaskoczy prowadząc pokręconymi ścieżkami ludzkiego umysłu. Że skończę czytać z wypiekami na twarzy i rozszerzonymi z niedowierzania oczami.

W przypadku najnowszej jego powieści „Dom głosów” przed przeczytaniem zaczęłam spekulować czy chodzi o faktycznie istniejące miejsce, czy tytuł należy odbierać bardziej metaforycznie? Bo przecież każdy z nas jest domem głosów z przeszłości, które czasem ulatują, czasem są spychane w najgłębsze warstwy podświadomości, czasem chcą się uwolnić...

"Jeśli chcesz żyć, musisz nauczyć się umierać"

Tym razem wkraczamy na niepewną i mroczną ścieżkę hipnozy, w której czasem ciężko odróżnić traumatyczne dziecięce wspomnienia od wytworów ich bujnej wyobraźni. Do psychologa dziecięcego, Pietro Gerbera, trafia tym razem dorosła pacjentka, którą decyduje się zająć na prośbę koleżanki po fachu. Kobieta przenosi się w świat swojego dzieciństwa, pełen dziwnych zasad ustanawianych przez jej rodziców, makabrycznych zabaw, do których jest zmuszana i poczucia zagrożenia ze strony obcych. Z jej wspomnień wyłania się też obraz zamordowanego chłopca.

Pietro z każdą kolejną sesją zdaje się tracić zawodowy dystans zarówno do sprawy, wdzierającej się siłą w jego umysł i życie, jak i pacjentki, która fascynuje go i przeraża jednocześnie. Obrazy wyłaniające się z jej wspomnień budzą w nim szok i niedowierzanie. Zatraca się zupełnie w odmętach własnych domysłów, stąpa na krawędzi szaleństwa, nie zważając na coraz bardziej realne zagrożenia. Czy kobieta jest zręczną manipulatorką, psychopatką? Czy jej wspomnienia są prawdziwe, czy to jedynie wytwór bujnej i chorej wyobraźni?

Wraz z bohaterami zagłębiamy się w mroczne zakamarki ludzkich umysłów, z każdą kolejną stroną coraz bardziej odczuwając niepokój i zbliżające się zagrożenie, poczucie osaczenia i szaleństwo. Brniemy przez gąszcz domysłów i kłębiących się bez końca pytań, na które autor skąpo udziela odpowiedzi, by ostatecznie wstrząsnąć nami, zszokować i oszołomić. Carrisi znowu mnie ograł i zrobił to w pięknym stylu. Czy i Wy dacie się zahipnotyzować? 1, 2, 3…