W pogoni za świetlikami recenzja

Charles Martin stworzył książkę, od której na prawdę trudno się oderwać. Jest napisana prostym, przyjemnym językiem, tak, że we wszystkie wydarzenia łatwo jest nam się wczuć i je sobie wyobrazić. Stworzył świat, w którym mimo tego, że na ludzi spada tyle nieszczęść, okazuje się prawie idealnym miejscem na Ziemi, pełnym miłości, przyjaźni i troski. Już to zasługuje według mnie na podziw, nie wspominając już o kreacji bohaterów. Od samego początku najbardziej intrygowała mnie postać wujka Willeego, który w moim sercu zostawił wielki ślad. Jest niesamowitą osobą, miłośnikiem baseballu, który zawsze wypowiada się w zagadkowy sposób, znany tylko jemu i najbliższej rodzinie.Jest inteligentny i opiekuńczy, nawet w obliczu zagrożenia, czy nadchodzącej kłótni, jest w stanie zachować zimną krew, kontroluje swoje pobudki i mimo wycofywania się od bezpośredniej walki, zawsze zostaje na wygranej pozycji. Wychowuje Chase'a według swojej własnej, przepięknej wizji ojcostwa. Jest z nim przy wszystkich wzlotach i upadkach, uczy go jak sobie z nimi radzić i jak stawiać czoła niebezpieczeństwu, nigdy nie zostawia go samemu sobie. Równie interesującą osobą jest także mały chłopczyk (specjalnie omijam jego imię, nie będę wam wszystkiego zdradzać), który w toku opisywanych zdarzeń dojrzewa i staje się kimś, na kim zawsze można polegać, bez względu na okoliczności. Jest bardzo inteligentny, jak na swój wiek i widzi rzeczy, z których często nie zdajemy sobie sprawy. Ważną postacią powieści jest także Tommye, ale o niej musicie dowiedzieć się już sami, więc gorąco zachęcam do sięgnięcia po książkę.

"Ludzie, którzy wbijają nóż w serca swych dzieci, powinni sobie wbić ten sam nóż w kręgosłup i złamać go przy rękojeści."

Podsumowując, uważam, że Martin odwalił kawał dobrej roboty pisząc " W pogoni za świetlikami". Stworzył wątek pełen tajemnic, intrygujący aż do samego końca, dał nam możliwość przeżywania go wraz z bohaterami, wprowadzając nas do ich nietuzinkowego życia. a także dał życie bohaterom, którzy mimo woli zapadają w pamięć. Tak bardzo dałam się wciągnąć w fabułę, że nie raz łzy spływały mi po twarzy, które następnie autor osuszał wprowadzając nagły zwrot akcji. Książka jest bardzo przyjemna w odbiorze i łatwo ją się czyta, co nie znaczy, że porusza łatwe tematy, dlatego myślę, że jest idealna dla każdego, kto ma ochotę na lekką opowieść detektywistyczną, o trochę głębszym podłożu psychologicznym. Na pewno wrócę jeszcze nie raz do tej lektury, a także postaram zapoznać się z innymi książkami z serii "Labirytny", która jest zbiorem podobnych opowiadań tego, jak i innych autorów.