Krucyfiks recenzja

 „Krucyfiks” to było moje pierwsze spotkanie z nieznanym mi dotąd Chrisem Carterem. Od pierwszych stron wiedziałam, że się polubimy.
Pierwsze co mogę powiedzieć o tej książce: czyta się ją wręcz błyskawicznie. Krótkie, zwiężłe rozdziały, w których akcja stale gna do przodu – to lubię! Nie było dłużyzn, a jeśli już to przybliżały nas one do finału.
Robert Hunter, genialne dziecko i policyjne objawienie w Los Angeles został wybrany przez mordercę zwanego Krucyfiksem. Dzwonił do niego po popełnionych morderstwach z informacją na temat porzuconych ciał. Sam Krucyfiks był bardzo ostrożny, zacierał wszystkie ślady, a na karkach ofiar zostawiał swój podpis. Był? Właśnie, bo złapano i osądzono mężczyznę, fanatyka religijnego, który przyznał się do wszystkich morderstw. Kilka lat później Hunter wraz ze swoim nowym partnerem zostają oddelegowani do kolejnej sprawy. Łudząco podobnej do tej Krucyfiksa. Czyżby koszmar zaczynał się od nowa?
Po drugie: mimo, że przeczytałam już sporo kryminałów i wiele jest pisane podobnie (wiecie – komisarz z problemem, najczęściej alkoholowym, nowy partner, boss narkotykowy, który wchodzi w konszachty z policją) to nie czułam nudy. Nawet nie wiem kiedy przewracałam kartki, a zdziwiona M. wciąż pytała na której stronie już jestem. A to wszystko dzięki wyrazistemu głównemu bohaterowi. Hunter żongluje wiedzą z biologii, kryminalistyki tworząc portrety psychologiczne morderców. Śledztwo trzyma w napięciu przez całą książkę. W jaki sposób morderca wybiera ofiary? Dlaczego zabija je w tak wyszukany sposób? I jak to się stało, że NIGDY nie zostawił po sobie żadnego śladu?
Po trzecie: tez lubicie, gdy początek jest takim wielkim WOW?! W „Krucyfiksie” macie to od pierwszej strony. Świetne zwroty akcji. No i ciekawy wątek podoczny z prostytucją w tle (no cóż, w końcu to kryminał).
Podsumowując – dobrze, że to przeczytałam! Zobaczymy jak na tle tej książki wypadną inne z dorobku autora, bo już teraz wiem, że na pewno po nie sięgnę.