Gwiazdy, które spłonęły recenzja

Co to miało być?
Powieść, która zaciekawia, ale jednocześnie irytuje. Podobał mi się pomysł autorki, żeby teraźniejszość łączyć ze wspomnieniami bohaterki. Historia opowiedziana wyłącznie z punktu widzenia Claire. Poznajemy jej uczucia, myśli, pragnienia. Zarówno jej nienawidzimy, jak i czasami jej się nie dziwimy. Szkoda jednak, że pisarka nie wplotła trochę myśli innych bohaterów, ale cóż…
Książka opowiada o sile miłości, przebaczeniu i zapomnieniu.
Czy zanim ktoś nam odpuści winy, my potrafimy to zrobić?
Jak bardzo zmieniasz się, kiedy czujesz, że wszystko co robisz nie ma sensu.
Kim się stajesz, kiedy Twoje dzieciństwo to jedna wielka rana, która non stop się otwiera.

Muszę przyznać, że mocno się wzburzyłam, kiedy okazało się, że postać, której współczułam, okazała się nie być taka bez skazy, jak na początku mi się zdawało. Nie znoszę, kiedy bohater z którym jestem całym sercem okazuje się hipokrytą, (ciii…nic już więcej nie zdradzę).
Zakończenie beznadziejne! Jak można czytelnika trzymać w takiej niepewności, żeby na sam koniec okazało się, że autorka zapomniała dopisać rozdział…
GWIAZDY, KTÓRE SPŁONĘŁY  to trochę romansidło, trochę dramat, ale za to z dużą dawką morału.
Czy mogę polecić? Mogę. Ale gwarantuję, że wiele rozczarowań Cię spotka.