Wieża strachu recenzja

"Wieża strachu" autorstwa Przemysława Borkowskiego to już trzecia część serii "Prokurator Gabriela Seredyńska". Myślę, że tym razem to całkowicie odmienna sprawa do rozwiązania trafiła w ręce bardzo bystrej pani prokurator. Tym bardziej, że pojawiają się tu rozmaite rozważania na temat istnienia świadomości, co powoduje trochę jakby powiedzieć galimatiasu z bohaterami. W pewnym momencie nawet właściwie nie było wiadomo kto jest kim i co się właściwie stało. Lecz po kolei.

W ekskluzywnym apartamentowcu w centrum Warszawy w jednym z mieszkań na trzydziestym piętrze, znalezione zostały zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo myślano, że to typowa zbrodnia, że ktoś zamordował małżeństwo we własnym mieszkaniu. Jednak okazuje się, że wszystko jest takie jakby wydawało się na początku.
Już po analizie zwłok i próbach ustalenia ich tożsamości wszystkie wcześniejsze hipotezy biorą w łeb. Nic się tu z niczym nie zgadza. Prokurator Gabriela wraz ze śledczymi zastanawia się co w tym wszystkim chodzi? Gdy niespodziewanie okazuje się, że w mieszkaniu przebywa jeszcze jedna osoba, w dodatku żywa, co prawda ledwo żywa, ale jednak zawsze to nie zwłoki, istnieje nadzieja, ze wszystko zostanie dość szybko rozwiązane. Taki świadek na miejscu zbrodni wszystko powinien wyjaśnić. Niestety, życie nie jest łatwe, przekonujemy się o tym bez przerwy, a tutaj, po przesłuchaniu świadka, ponownie wszystko jakby wywinęło kozła. Prawda cięgle miesza się z nieprawdą, ale powoduje to bardzo tajemniczą zagadkę, której rozwiązanie z pewnością nie będzie łatwe.

Ludzka psychika jest zadziwiająca i często obraz widziany naszymi oczami jest niby ciągle taki sam, lecz wystarczy jeden inny bodziec, jedno zupełnie inne spojrzenie, może z nieco innej perspektywy, a już nam coś tam może nie pasować, coś nie współgrać. Świat iluzji stworzony we śnie lub w wyobraźni potrafi nam często spłatać figla a od tego już dość blisko do szaleństwa. Lecz czy warto tam żyć? Czy nie lepiej jest w realnym świecie? Nie wiem...
Pan Borkowski utrzymuje napięcie na wysokim poziomie, trzyma nas w nim do ostatniej strony, można nawet powiedzieć, że tkwimy jakby w szklanej pułapce, w wieży strach właśnie, wyobrażając i wyolbrzymiając sobie swoje własne lęki.
Przyznam, że byłam niemal totalnie zaskoczona nie tylko samym śledztwem i całą historią, ale przede wszystkim jej zakończeniem.
Zresztą nie od dziś lubię być zaskakiwana i odpowiada mi to, może nawet tym bardziej, że lubię powieści Przemysława Borkowskiego i mam pewien sentyment do niego, gdyż pochodzi z Olsztyna (o rzut beretem ode mnie) a także lubię jego role kabaretowe.
Nie znaczy to jednak, że oceniam go kierując się sentymentem. Oceniam go za twórczość. Tak po prostu.
"Wieża strachu" spodobała mi się, mimo pokręconej i tajemniczej fabuły a na dodatek polubiłam tę niby zimną panią prokurator...