Cyjan recenzja

Wampiry od wieków wzbudzają ogromne zainteresowanie. Niewątpliwie ogromny wpływ miała na to powieść Brama Stokera „Drakula” (1897), która stanowiła swoisty katalizator do upowszechnienia się straszliwego nieśmiertelnego krwiopijcy w pop kulturze. Powstało wiele wariacji na temat wampirów od komicznych ukazanych w filmie „Dracula. Wampiry bez zębów”, poprzez skrajnie melodramatyczne (i miejscami głupie) w rodzaju Edwarda z czteroksięgu „Zmierzch”. Najbardziej ceniona wydaje się być wizja Anny Rice, która w swej powieści „Wywiad z wampirem”, przekazała światu własną wizję nocnych łowców, w postaci Lestata, Louisa, Claudii i Armanda. Ten wizerunek wampira, łączącego w sobie siłę i agresję z inteligencją człowieka nieumarłego do dziś dnia jest najbardziej popularny. W gronie pisarzy, otwierających przed czytelnikami bramę do świata wampirów znajduje się również Jarosław Dobrowolski, który w 2023 roku po raz kolejny zabrał swych czytelników w podróż do świata pełnego krwiopijców, wilkołaków i innych stworów znanych z bestiariuszy i legend słowiańskich.

„Cyjan” to druga odsłona historii Konrada Harkowa (znanego z powieści "Delirium"). Wyjątkowego przedstawiciela społeczności wampirów. Po tragicznych wypadkach, jakie rozegrały się nad Soliną, nieumarły opuszcza Bieszczady aby rozwikłać zagadkę swego pochodzenia. W tym celu wraca do Lublina – miejsca, z którym wiążą się jego najodleglejsze wspomnienia. Spotyka tam dawną przyjaciółkę Magdalenę, która stoi na czele bikerów z White Eagle MC. Szybko okazuje się, że nawet wampiry nie mogą czuć się bezpiecznie w mieście. Ktoś dokłada wszelkich starań, aby doprowadzić do wojny domowej pośród wampirów, a jego plany sięgają znacznie dalej niż granice Lubelszczyzny.
Lektura najnowszej powieści Jarosława Dobrowolskiego „Cyjan” była dla mnie niezwykłą przygodą. W drugim tomie cyklu „Krwiopijca” autor - jak nikt inny do tej pory - zdecydował się na odsłonięcie przed czytelnikami wielu tajemnic wampirzej społeczności. Poznajemy skomplikowane prawa rządzące światem wampirów, proces ich powstawania, egzystencji i śmierci. Interesującym elementem jest struktura hierarchiczna, zgodnie z którą zachowywany jest w niej ład i porządek.
Chcąc porównać pierwszy tom „Delirium” i drugi „Cyjan” muszę stwierdzić, iż druga część to nie tylko kawał dobrej fantastyki, to również solidna porcja sensacji i grozy okraszona szczyptą czarnego humoru. W powieści pojawia się wielu nowych bohaterów, którzy ze względu na swoje szczególne umiejętności i poczucie humoru wprowadzają dużo zamieszania do „nieżycia” Harkowa. Pod względem językowym książka napisana jest bardzo dobrze. Zarówno dialogi, jak i opisy sprawiają, iż fabuła rozwija się bardzo dynamicznie.