Jak w niebie recenzja

      Lauren, zapracowana kobieta, ulega wypadkowi samochodowemu, po którym zapada w śpiączkę. Po kilku miesiącach powraca do swojego mieszkania nie jako człowiek, ale duch. Nie kryje zdziwienia widząc obcego mężczyznę w mieszkaniu. Okazuje się, że ów młody architekt, Arthur, jest nowym mieszkańcem lokalu, w którym to ona jeszcze nie tak dawno mieszkała. Jako jedyny jest w stanie ją zobaczyć, porozmawiać. Wkrótce między nimi rodzi się przyjaźń, która z czasem przemienia się w miłość.
    Pewnego dnia zapada decyzja o odłączeniu Lauren od respiratora. Rozpoczyna się walka o ocalenie Lauren...

                                                     



    "Jak w niebie" nie jest typową historią miłosną. To opowieść o tym, że nic nie jest wieczne i niczego nie otrzymujemy na własność i na zawsze. To niekonwencjonalny romans o zaskakującym zakończeniu.

                                                       




  "Jak w niebie" to opowieść o miłości i poświęceniu. O ulotności czasu i życia. I o decyzjach, które są w stanie zmienić wszystko. Nawet to, co było.
    Powieść czyta się szybko, choć momentami z trudem. Historia sama w sobie jest interesująca, ale jednak czegoś w niej zabrakło. Momentami książka jest nudna, niektóre fragmenty zdają się wymuszone, dodane na siłę, niedopracowane.
      Polecam również ekranizację tej powieści, która, moim zdaniem, jest znacznie lepsza niż sama książka. Książka i film różnią się od siebie znacząco, przez co mamy do czynienia z dwoma odmiennymi, choć podobnymi obrazami.