Chechło recenzja

Z mecenas Paulinką to ja mam różnie. Raz mi się podoba, raz nie. Bardzo lubię humor autorki i głównie z tego powodu sięgam po jej książki. Jest to dobra, niezobowiązująca lektura na leżaczek w ogrodzie. Cenię ją także za nieprzegadaną fabułę. Tu nie ma nic zbędnego.
Niektórzy twierdzą, że jej książki są płytkie i powierzchowne, a akcja po prostu w nich pędzi. Możliwe, że tak jest ale jak ktoś oczekuje intelektualnej stymulacji może powinien sięgnąć na przykład po teksty Ingardena. Książki pani Świst to rozrywka i tak należy je traktować. Rzeczywiście próżno w nich szukać głębi i filozofii. Jest kawa na ławę. Prostota, codzienna zwyczajność, a może nawet bolesny realizm. Czyta się szybko bo jak zwykle styl jest lekki, proste zdania i język jakiego wszyscy używamy na co dzień, nawet jeśli się do tego nie przyznajemy. Bo ja po prostu nie wierzę, że nikomu w życiu nie zdarzyło się szpetnie zakląć.
W książce jest jak zwykle mnóstwo właściwego dla Pauliny Świst humoru. Czasami po prostu nie sposób się nie śmiać.
To co mnie w „Chechle” zmartwiło to podejrzenie, że ta książka powstała „z dziś na jutro”. Lagun ją zdradził. Na stronie 9 autorka dokonuje porównania do znanej pewnie wszystkim historii rogalika zwanego „krakowskim lagunem”. To historia z połowy kwietnia tego roku (sprawdziłam), „Chechło” ukazało się w połowie czerwca, czyli jakieś dwa miesiące od laguna. Jeśli przyjmiemy, że nie jest to zmiana wprowadzona na etapie redaktorskim, to książka powstała w zawrotnym tempie. Czy przypadkiem sam cykl wydawniczy nie jest dłuższy, nie mówiąc już o samym napisaniu fabuły? Trochę mnie to przeraża, ale co ja tam wiem :)

Nie jest to wprost kontynuacja „Paprocan” ale niektóre wątki splatają się ze sobą i są nieco rozwinięte. Co więcej, odnoszę wrażenie, że będzie coś jeszcze, jakaś następna część.

W „Chechle” Paulina Maxellon, wrocławska adwokatka od gangusów, trafia do pracy w gminie Świerklaniec. Były chłopak, nieuczciwy biznesmen działający poza prawem, wpakował ją w kłopoty na skutek czego Paula utraciła możliwość wykonywania zawodu oraz cały swój majątek. Żeby przeżyć podejmuje pracę w urzędzie gminy, gdzie wójtem jest jej kuzyn. Jak to zwykle bywa nieświadomie, zawierając znajomość ze znanym z „Paprocan” mecenasem Marcinem Szewerskim, pakuje się w kolejne kłopoty. Z rzeczonym Marcinem łączy ją ognisty i wyuzdany seks, którego w całej książce jest bardzo dużo. W sprawy uwikłany jest były chłopak mecenas Maxellon oraz, również znany z „Paprocan” szemrany biznesmen Lucjan Złocki. Epizodycznie pojawia się też mecenas Zosia Bojarska. Jak się zakończą porachunki bohaterów nie powiem bo zepsułabym zabawę. Zachęcam do przeczytania :)