Odrzucona miłość recenzja

Dawno temu kupiłam dwie książki Robinsona, jednak do tej pory ich jeszcze nie zdążyłam przeczytać. Kiedy na rynku pojawiła się jego najnowsza powieść, niezwłocznie zabrałam się do lektury.

Sarah przybywa do Kalifornii, aby zrobić karierę aktorską. Kobieta nagle otrzymuje listy od tajemniczego wielbiciela, nie bierze jednak tego zbyt poważnie. Po trzecim niepokojącym liście postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Za namową przyjaciela zgłasza tę sprawę zaufanemu policjantowi Arvo Heughs'owi. Sprawa się komplikuje, kiedy to Sarah znajduje poćwiartowane zakopane ciało na plaży, a tam niezwykły dowód miłości.

Moje rozczarowanie sięgnęło zenitu już na samym wstępie. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Musiałam przytrzymywać swoje ślepia, by nie opadły, gdy czytałam tę szmirę. Dużo erotyki, romantycznego bełkotu i zero jakiejkolwiek akcji.
Główna bohaterka to nadąsana księżniczka, samolubna, trzęsąca się galareta, której głównym hobby było użalanie się nad sobą. Nie rozumiałam tego babska. Z jednej strony dumna jak paw, a z drugiej nieśmiała. Wstrętna, narcystyczna lala, która nie potrafiła dostrzec pozytywów w swoim życiu.
Arvo Haughes to śliniący się, próżny frajer. Wszystkie kobiety oceniał według swoich kategorii. "Nie jesteś piękna? To nie jesteś warta sekund moich cennych myśli" - mniej więcej ten typ. Wkurzający mięczak, tępy jak but od lewej nogi.

Rozwiązanie zagadki też nie jest ambitne, zaś praca policji nie jest tak czasochłonna, jak wymaga tego ich robota. Ale genialny Arvo od razu wpada na trop, jak jakiś zakichany bohater, który podąża za tropem, by na końcu odkryć prawdę. Co za żenująca historia!