Przypowieść o siewcy recenzja

Powieść dystopijna napisana w 1993 roku.
Akcja zaczyna się w 2024 roku.
Nie trzeba mnie dłużej namawiać – to brzmi aż za bardzo aktualnie.

Światem zawładnął chaos. Ludzie walczą o wodę, przemoc i bezprawie stały się codziennością. Pożary, trzęsienia ziemi, upadek gospodarki – wszystko to przekształciło świat w miejsce, gdzie przetrwają tylko najsilniejsi. Zmiany klimatyczne nie są już tylko ostrzeżeniami naukowców – są brutalną rzeczywistością.

W samym środku tego piekła poznajemy Lauren – córkę lokalnego pastora. Czy religia może być w tych czasach oparciem? Być może, ale pytanie brzmi – jaka religia? Lauren widzi świat inaczej niż reszta. Nie ma złudzeń, nie chowa się za ślepą wiarą. Ona rozumie. I właśnie to zrozumienie popchnie ją w podróż – niebezpieczną, pełną wyzwań, w której spotka innych ocalałych. Tylko czy może im zaufać? I czy oni zaufaliby jej, gdyby wiedzieli, jak łatwo ją zranić? Jej dar hiperempatii, który pozwala jej czuć ból innych, jest zarówno przekleństwem, jak i darem – ale w świecie, gdzie litość oznacza słabość, może być też największym zagrożeniem.

Octavia E. Butler maluje wizję przyszłości, która przeraża, ale jednocześnie jest niepokojąco bliska naszej rzeczywistości. Lauren to postać, którą trudno zapomnieć – krucha i silna jednocześnie, pełna determinacji, ale i wątpliwości. To nie jest bohaterka, która tylko próbuje przetrwać – ona chce stworzyć coś nowego, coś większego niż ona sama.

Butler mistrzowsko splata brutalność dystopii z głęboką refleksją filozoficzną. To nie tylko opowieść o przetrwaniu – to historia o wierze, o powstawaniu nowych idei i o tym, co tak naprawdę daje ludziom siłę, gdy wszystko inne zawodzi. Sens religijności? Proces narodzin nowego systemu wartości? Przemiana jednostki w przywódcę? Sami oceńcie.

Dla mnie ta powieść to literacki majstersztyk.

Jeśli lubicie książki, które wciągają, angażują i zostawiają po sobie więcej pytań niż odpowiedzi, „Przypowieść o siewcy” jest dla Was.
Bo czasem ziarno rzucone w chaosie ma szansę wykiełkować w coś wielkiego.
A pytanie, które Butler zostawia nam między wierszami, brzmi: co Ty z tym zrobisz?