Diabeł ubiera się u Prady recenzja

Lauren Weisberger w 1999 roku ukończyła Cornell University. Przez blisko rok była asystentką Anny Wintour, szefowej brytyjskiej edycji magazunu modowego Vogue. Diabeł ubiera się u Prady jest jej debiutancką powieścią, która na amerykańskiej liście bestsellerów znajdowała się aż 24 tygodnie. Na jej podstawie został nakęcony film z Meryl Strip i Anną Hathaway, który wszedł na ekrany kin w 2006 roku.

Lauren Weisberger napisała również Portier nosi garnitur od Gabbany (2005), za którą wydawca zapłacił 1 mln dolarów zaliczki, W pogoni za Harrym Winstonem (2008) oraz Ostatnia noc w Chateau Marmont (2010). Jest także jedną z autorek zbioru opowiadań Amerykańskie dziewczyny poszukują szczęścia.

Diabeł ubiera się u Prady jest powieścią, w której główną rolę odgrywa Andrea, dziewczyna, którą kompletnie nie ineresują kwestie modowe i pragnie pisać dla tygodnika The New Yorker, ale by było jej łatwiej dostać wymarzoną posadę, przez rok męczy się w magazynie poświęconym modzie, w którym króluje Miranda Priestly – szefowa z piekła rodem.

Większa część akcji dzieje się w Nowym Jorku, gdzie Andrea biega co chwilę po kawę i z powrotem do biura przez cały czas przeklinając Mirandę, natomiast najważniejsze wydarzenie ma miejsce w przepięknym Paryżu, w którym złość młodej asystentki sięgnęła zenitu.

Na język i styl nie narzekam. Książka przystępnie napisana, idealnie nadająca się na wolne popołudnie, kiedy chcemy po prostu się zrelaksować. Trochę, a momentami nawet i bardzo denerwowały mnie opisy tych wszystkich przeklętych ciuchów – rozumiem na tym głównie opiera się całą powieść, markowe ubrania, które ceną i wyglądem zapierają dech w piersiach, ale uważam, że bez problemu można było świetnie wykreować postacie drugoplanowe, które odrobinę zostały pominięte, a mogłyby wnieść wiele ciekawych wątków, co byłoby niebywale bardzo ciekawe, jednak brak wyraźnie zarysowanych sylwetek innych osób niż Andrea i Miranda był irytujący, bo na dobrą książkę nie składa się przecież tylko jeden czy dwóch bohaterów.

Jest to pierwsza powieść poświęcona tematyce modowego świata, którą przeczytałam, więc nie mam za bardzo z czym porównać, jednak nie zmienia to faktu, że jako całokształt wypadła średnio. Dominowały nudne opisy wykonywania idiotycznych zadań przez Andreę, która przy każdej możliwej okazji za plecami szefowej narzeka na nią i modli się, aby coś jej się stało.

W książce dobre jest to, że nie trzeba wiele zastanawiać się nad tym co się dzieje. Nie ważne, na której stronie otworzymy, chodzi o jedno i to samo – marne życie jako druga asystentka najważniejszej osoby, w tym ciasnym świecie mody, która poświęca się by dostać pracę tam gdzie chce.

Przeczytanie tej pozycji nie jest stratą czasu, bo poznajemy niektóre aspekty odnoszące się do całego etapu powstawania takiego pisma, jednak nie jest to ambitna i wymagająca lektura, tylko lekka powieść, dzięki której można uciec od rzeczywistości i przenieść się do tętniącego życiem Nowego Jorku.