Szukając Noel recenzja

„Szukając Noel” to kolejna już przeczyta przez mnie książka Evans’a. Pisarz ten jest jednym z moich ulubionych autorów, więc za każdym razem z uśmiechem na twarzy sięgam po każdą jego powieść. Tak było i tym razem.
Mark jest młodym mężczyzną, który nie może pogodzić się ze śmiercią swojej najlepszej przyjaciółki. Przyjaciółką tą była jego matka. Kobieta umarła, o czym bohater dowiedział się dwa dni po pogrzebie, ponieważ nikt nie miał do niego kontaktu. W bardzo rozpaczliwym momencie swojego życia, nieoczekiwanie podczas śnieżnego, zimowego wieczoru, kiedy popsuł mu się samochód poznaje Macy. Kobieta częstuje go gorącą czekoladą i pozwala wyżalić się, po czym zawozi go do domu. Na drugi dzień okazuje się, że w kawiarni, w której pracowała w nocy nikt jej nie zna. Tak zaczyna się ciepła, optymistyczna historia o aniołach, które przyjmują ludzką postać i schodzą na ziemię.
Czytając powieść smutek łapał mnie za serce, bowiem choć wiedziałam, że całość jest fikcją to myślałam o tym ilu ludziom przytrafia się taka historia. Śmierć matki, ojciec będący narkomanem, adopcja, rozdzielenie z rodzeństwem, ciągłe bicie i zastraszanie. Takie życie zgotował Macy los. To, co przeżyła jednak nie przeszkodziło jej w tym by być optymistyczną, ciepłą osobą. Podniosła się i szła dalej przez życie z uniesioną głową.
Patologia. Ile rzeczy dzieje się za zamkniętymi drzwiami, o których nie mamy pojęcia. To właśnie gdzieś obok nas może toczyć się ludzka tragedia, gdzieś wokół nas może cierpieć dziecko. Nie bądźmy obojętni na krzywdę innych, na ciche wołanie o pomoc.
Zahaczając o kwestię dotyczącą aniołów wierzę, że na każdego z nas przypada jakiś „stróż”. Rodzimy się sami, umieramy sami, ale nie musimy iść przez życie samotnie.
Myślę, że Richard Paul Evans podbił już niejedno kobiece serce, jednak uważam, iż mężczyźni również powinni zapoznać się z jego literaturą. W końcu, kto powiedział, że ciepłe, optymistyczne książki są wyłącznie literaturą kobiecą? Autor w swych powieściach zahacza o wiele ważnych kwestii, o codzienne sprawy i problemy. Sięga także do przypowieści porównując je do obecnych czasów.
Jedyne, co mi się nie tyle nie spodobało, a zdziwiło mnie, to to, że autor tworząc historię Macy wymyślił, iż ta nie pamięta nawet imienia swojej siostry, z którą została rozdzielona w wieku siedmiu lat. Nierealnym jest dla mnie wyparcie takiej informacji będąc w tym wieku i bezwarunkowo kochając Noel oraz wyciągając co roku na święto Bożego Narodzenia bombkę z jej imieniem, którą to otrzymała od ojca w dniu rozłąki.