Czartoryska. Historia o marzycielce recenzja

Za historią nigdy nie przepadałam, toteż i powieści historyczne raczej omijam. Ale za to lubię książki o kobietach, więc dałam się namówić na opowieść o Izabeli Flemminżance Czartoryskiej, arystokratce doby oświecenia, kobiecie pechowej, frywolnej, ale i szanowanej.

Izabelę Flemming poznajemy w najgorszym możliwym czasie. Piętnastolatka ledwo umknęła śmierci złożona ospą, a już musi stanąć na ślubnym kobiercu ze swoim ciotecznym wujem Adamem Kazimierzem Czartoryskim. Stary piernik nie dość, że jest zdradzieckim bawidamkiem, to jeszcze ma siostrę sekutnicę, która nie ma sobie równych w dręczeniu płochliwej i delikatnej Izabelki. Życie młodej księżnej początkowo przypomina prawdziwą drogę przez mękę, jednak wkrótce Izabela, wbrew epoce i rządzących nią konwenansów, urośnie w siłę i da Czartoryskim popalić.

Przyznam się szczerze, że obawiałam się, że umrę z nudów przy tej książce, a jednak stało się inaczej. Okropnie się zaczytałam, wręcz wsiąkłam w arystokratyczny świat, który tylko fasadowo jest piękny, wewnątrz cuchnie, jest pełen rozpusty, rozwiązłości, zgorszenia i intryg. Powieść jest napisana barwnym językiem, oddająca ducha epoki, pokazująca miejsce i rolę kobiet w ówczesnym świecie. Poprzez postać Izabeli Czartoryskiej Monika dała głos feminizmowi epoki oświecenia, która tylko z nazwy była czasem „światła i rozumu”. Pokazała Czartoryską nie tylko jako kobietę nieustannie szukającą miłości i atencji, ale także jako kobietę dążącą do wiedzy, mecenaskę sztuki, kolekcjonerkę, której puławska spuścizna stała się zaczątkiem zbiorów dzisiejszego Muzeum Czartoryskich w Krakowie.

To niezwykła, czarująca, ale i momentami smutna historia o kobiecie walczącej o godne miejsce w społeczeństwie, w czasach, w których „mężczyznę się rozgrzesza, a kobietę się rozlicza”.

Bardzo się cieszę, że będzie kolejna część, bo historia jeszcze nie jest skończona.

Pomysł z senesem mi się podobał, a określenie "plecynki puklate" na długo zapadnie mi w pamięć...