Czekając na Godota recenzja

Sięgnęłam po dramat klasyczny dla zachowania równowagi między różnymi rodzajami literackimi i trafiło na Becketta. „Czekając na Godota” to dramat absurdu, tragikomedia przepełniona symboliką. Już w tytule mamy symboliczne imię Godot ( lub nazwisko, co nie jest do końca wyjaśnione). Pochodzi z ang. God – Bóg. Czekają na niego w umówionym miejscu Estragon (Gogo) i Vladimir (Didi). Imiona nieprzypadkowe – Estragon – nazwa ziela pobudzającego apetyt i Vladimir – panujący nad światem. Obaj, włóczędzy znający się od wielu lat, wspominają lepsze życie i umówione spotkanie z tajemniczym Godotem, który mógłby odmienić ich los. Przychodzą wcześniej, ponieważ dokładnie nie pamiętają godziny ani dnia spotkania i prowadzą dialog. Dla przeciętnego słuchacza krótkie pytania i jeszcze krótsze odpowiedzi stanowią zagadkę i rodzą podejrzenia o ograniczenie umysłowe bohaterów. Z czasem rozjaśnia się nieco rzeczywistość, chociaż nie do końca. Na pewno jednak obnażają swoje charaktery i usposobienie. Estragon – powolny, ospały, niechlujny, Vladimir –ruchliwy, niespokojny, zadbany i schludny, dużo więcej mówi, filozofuje i mądrzy się, ale przy tym zapędza się i przeczy samemu sobie.

Rozmawiają o wielu sprawach dotyczących spraw ludzkiej egzystencji i praw boskich, często powołując się na Biblię, cytując jej obszerne fragmenty. Po jakimś czasie koło miejsca oczekiwania na Godota pojawiają się Pozzo ze swym służącym Luckym. Odnosimy wrażenie, że pan zrobił ze swojego służącego zwierzę pociągowe (dźwiga bagaże, będąc na uwięzi za pomocą długiej liny okręconej wokół szyi), a tamten poddaje się temu bez szemrania. To kolejny symbol stosunków międzyludzkich. Zachowanie obu par daje do myślenia, a kiedy wchodzą w interakcje (Estragon i Lucky kopią się), odkrywamy ich absurdalne intencje. W końcu Pozzo i Lucky odchodzą, a zamiast Godota pojawia się Chłopiec, tłumacząc, że Godot nie przyjdzie dziś, ale jutro należy go oczekiwać w tym miejscu.

Dramat składa się z dwóch aktów i tutaj widać symbolikę powtarzalności. Na scenie znowu pojawiają się Estragon i Vladimir, wracają Pozzo i Lucky w innych rolach wobec siebie, a także pojawia się brat bliźniak Chłopca, oznajmiając, że jednak Godot i dzisiaj nie przyjdzie. Zapowiadają się kolejne dni podobne do siebie.

„Czekanie na Godota” to nie jest dramat, którego treść można opowiedzieć, ponieważ spłyciłoby się wymowę tego utworu. Samuel Beckett, jak przystało na noblistę, w krótkim utworze zawarł symbolikę egzystencji każdego człowieka. Czekanie, spotkania z różnymi ludźmi, czekanie.