Wzgórze Wisielców recenzja

Yrsa Sigurđardóttir to islandzka pisarka, po której książki sięgam praktycznie w ciemno. Polubiłam jej twórczość od momentu, w którym zapoznałam się z cyklem o prawniczce Thorze. Jej pisarstwo wpisuje się według mnie w kanon skandynawskiej literatury kryminalnej. Na mojej półce jej książki zajmują zaszczytne miejsce koło Mankella, Nessera czy Läckberg.

Na polu lawowym, które miało ponurą i pesymistyczną nazwę Wzgórze Wisielców znaleziono ciało powieszonego człowieka. Wszystko wskazywało na samobójstwo, ale po zdjęciu go ze skały gwóźdź sterczący z klatki piersiowej mężczyzny rozwiał nadzieję policjantów na proste i szybkie załatwienie zgłoszenia. Wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej, gdy w mieszkaniu zamordowanego znaleźli samotnego, przestraszonego czterolatka, który w żaden sposób nie był związany ze zmarłym. Makabryczne rysunki dziecka wskazywały na to, że był świadkiem czegoś okropnego, a jego rodziców nie udało się odnaleźć. Oboje zniknęli w tajemniczych okolicznościach, a najbliższa rodzina i znajomi kobiety wspominali policjantom o podejrzeniach przemocy domowej. Malec podczas rozmów z psychologiem dziecięcym twierdził, że „mamusia się zgubiła”.
Czy i tym razem połączone siły Huldara i Freyi wystarczą, by wyjaśnić, co tak naprawdę się wydarzyło?
Czy te sprawy są rzeczywiście ze sobą powiązane?
Czy rozsupłają plączące się nici i rozwiążą zagadkę?

Jak zwykle czytało się szybko i przyjemnie. Lubię specyficzny klimat, który Sigurđardóttir stwarza w swoich historiach, a znacznie ułatwia to mroczne, przytłaczające położenie samej Islandii - krótkie dni, długie noce, bezkres morza… Idealnie też przedstawia hermetyczne i specyficzne społeczeństwo wyspiarzy. Autorka spisując kolejne przygody policjanta Huldara i psychologa dziecięcego Freyi nie zawiodła moich oczekiwań. Ciekawa fabuła, wciągająca narracja i szybkie tempo sprawiło, że książkę po prostu pochłonęłam i już po pierwszych zdaniach zapomniałam o całym świecie. Soczyście i przekonująco przedstawione postacie raz bawiły, raz drażniły. Huldara i Freyi nie da się nie lubić. Każde przyciąga uwagę z innego powodu. Sympatyczny Huldar jest pełen gracji i uroku osobistego. Freya jest inteligentną kobietą, która nie da sobie w kaszę dmuchać i jest oddana swojej pracy, która jest jednocześnie jej życiową pasją. No i ta dziwna chemia między nimi sprawia, że chcemy się w końcu dowiedzieć, w jakim kierunku będzie się rozwijała ich dalsza znajomość, a co za tym idzie również współpraca przy śledztwach.

Autorka jak zwykle w swoich historiach przemyca ważne i wciąż aktualne tematy. Tym razem poruszyła aspekt społeczny, który będzie wałkowany i aktualny tak długo, jak długo będzie istniała ludzkość – przemoc domowa, pornografia i niewłaściwe wykorzystywanie mediów społecznościowych. Zakończenie do przewidzenia, niby nic nie było w stanie zaskoczyć i przyspieszyć tętna, ale to kolejny znak rozpoznawczy pisarki – zawsze na sam koniec wypuszcza jakiegoś asa z rękawa. Zakończenie więc i tym razem było wisienką na torcie. Ja za jej piórem przepadam, więc polecam.

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Sonia Draga.