Odwrotniak recenzja

Rozpakowałam z Jakubem Małeckim ludzkie dusze, przyglądam im się z odwrotnych stron, wywlekam ozdobne stroje na odwrotne strony. Jak zwykle. Jak pięknie.
Izabela jest odwrotnie stara do młodości niż Ignacy. Oboje miętoszą w sobie miłość i nienawiść. Na zmianę i na odwrót do sąsiadów, kolegów, rodziny. Zza pleców, odwrotnie, patrzą na życzliwość i jej brak. Tam gdzie dobro - wietrzą zło, gdzie zło - budują pozbawioną sensu nadzieję. Drobiazgom wkładają korony, wyobrażeniom nadają prawo do stania się faktem.⁣
 
"Odwrotniak" to książka dwubiegunowa. Wpadamy z bohaterami w rozpacz i euforycznie czekamy na cud. Serce nam pęka z miłosnego chorego niespełnienia gdy Ada jest dalej niż bliżej, listy pełne słów miłości bezcześci inne imię, a Kazimierz przypomni się tylko z lupą, z kart powieści o nim. ⁣
 Kpiący z nas autor każe spodziewać się randek, wspomnień, oszalałych radością planów, by jedną myślą, iskrą ledwie zrzucić nas w to co nie do wiary i rzucać się ku szafie pełnej strasznych tajemnic i zmywać krew... krew?⁣ A potem... a potem skończyć tę chorą, czarno-białą gonitwę rozczarowaniem najgorszym z możliwych. Po nim już nic.
 
Gdzieś czytałam, że niezłe ale jeszcze nie takie, niedojrzałe jeszcze. A ja zachwycam się zerwanymi zdaniami, które w warkocz plotą dwa żywoty i bawię się przenikaniem światów odległych a tak bardzo podobnych. A ja podziwiam "Odwrotniaka" w "Odwrotniaku" oraz to, że "jak patrzysz na czyjąś twarz do góry nogami, to w pewnym momencie widzisz ją odwróconą, nos jest powyżej oczu, na czole są usta, ale widzisz tę twarz, tyle że straszną". 
 
Powieść z roku 2013. Po niej już się wie, dlaczego te kolejne, magiczne, pernanentnie utrzymują nas w stanie odwrotności do namacalnego świata.⁣ Polecam, warto, dla mnie jest tak "małecka", że tylko się zaczytać.
 
 Pani_Ka