Losing Hope recenzja

W poprzedniej recenzji subiektywnie oceniłam jedną z najbardziej znanych powieści Coleen Hoover Hopeless. Teraz natomiast chciałabym się zająć jej drugą częścią. Nie jestem do końca pewna czy można ją tak nazwać ponieważ nie jest to kontynuacja losów Sky i Holdera. Książką to bowiem opiera się na tej samej historii tylko z perspektywy chłopaka. Zmienia się tylko perspektywa "podglądania ich losów". Słysząc o niej po raz pierwszy, nie miałam zamiaru jej czytać. Nie widziałam większego sensu w powtarzaniu po raz kolejny tej samej historii. Skończyło się na przeczytaniu w parę godzin i późniejszym kupieniu.
Tak jak chociażby dzieło Twardocha, tak również Losing Hope zaskoczyło mnie. Spodziewałam się, że będę czytać Hopless tylko w zmienionej narracji. Muszę przyznać, że pokochałam ją dużo bardziej niż jej bliźniaczkę. Znajduje się w niej wiele fragmentów, których nie sposób znaleźć, przeczytać czy domyślić się w pierwotnej wersji. Staje się swoistym powiewem świeżości, nową perspektywą, która pozwala przeżyć to jeszcze raz, na nowo. W sposobie pisania Hoover nic nie uległo zmianie. Wciąż jest to dość prosty język, który nie zawiera głębszych przemyśleń czy też zbyt długich opisów. Podobnie jak większość jej powieści nadaje się na jeden wieczór z możliwością powtórki.
Muszę przyznać, że dużo bardziej polubiłam „drugą część”. Dzięki dodaniu wielu fragmentów, staje się ona dużo bardziej ciekawsza. Dokładnie tak jakbyśmy odkrywali kolejne tajemnice. Uważam jednak, że bez Hopeless nie miała by większego sensu. Bowiem pierwsza z nich stanowi niejako wstęp do całej historii, natomiast druga uzupełnia ją.
Po raz kolejny polecam! Nie tylko dla fanów, ale także dla reszty. Tylko nie zaczynajcie od końca!