Indygo recenzja

Michał Jan Chmielewski "Indygo".

Baskin. Miasto, które owiane jest tajemnicą zniknięć dzieci. Dzieci, które zostają porwana, są torturowane i zabijane. Ale o tym nikt nic nie wie. Poza mordercą. Kusak - Tak na siebie właśnie mówi. Morderca dzieci.

Adrianna - trzynastolatka, która przeżyła wypadek samochodowy. Straciła w nim rodziców. Wychowują ją dziadkowie, z którymi nie dogaduje się, pomimo że ich kocha. 

Emil - dziesieciolatek, uznany przez rówieśników i innych za dziwoląga. Skrywa swoją gorzką tajemnicę. Jest indygo. Posiada dar, którego nie rozumie. Słyszy zmarłych... 

Między Adą i Emilem nawiązuje się nić porozumienia, duża sympatia. To oni rozwiążą klątwę, która opanowała miasto. Ich losy zetkną się z Kusakiem. I na zawsze zakończą. 

Jestem pod wrażeniem. Świetna historia, czułam dozę strachu, ciekawości. Nie jest to bardzo drastyczna książka. Owszem, wyobraźnia działa na pełnych obrotach, ale nie czułam niesmaku. Powieść pochłonęła mnie bez reszty. Polubiłam głównych bohaterów, szczególnie Emila. Postać Kusaka, psychopaty i mordercy, świetnie pokazana. Jak ktoś, kto niczym się nie wyróżnia, jest lubiany i ceniony, może robić takie rzeczy? Co w tej chorej głowie siedzi? Samo zakończenie widziałam oczami wyobraźni. Czułam, jakbym tam była. Kibicowałam! Oj i to bardzo. 

Podsumowując. Cieszę się, że przeczytałam. Polecam każdemu, kto lubi tematykę morderstw z dodatkiem czegoś innego, w tym wypadku głosy zmarłych.