Trupia Farma. Sekrety legendarnego laboratorium sądowego, gdzie zmarli opowiadają swoje historie recenzja

Wyobrażenie o pracy antropologa sądowego zawdzięczamy w największym stopniu serialom kryminalnym. Przedstawiony w nich fach jawi się jako łatwy, przyjemny i wręcz błyskawiczny w doprowadzeniu do rozwiązania. „Trupia farma” sprowadza taki obraz na ziemię, ukazując to zajęcie jako wymagające cierpliwości i trudu, gdyż nie zawsze da się znaleźć wszystkie odpowiedzi, oraz równocześnie fascynujące przez rozwiązywanie kolejnych zagadek oraz poszukiwań nowych metod, mających na celu zidentyfikowanie ofiar i ujęcie przestępców. Mimo to historie z „Trupiej farmy” są świetnie opowiedziane i wciągające, a oparcie się na faktach zostawia serialową fikcję daleko z tyłu. Przy każdej sprawie Bill Bass opuszcza swój gabinet w towarzystwie 2-3 studentów, by obejrzeć miejsce zbrodni, dzięki czemu jego relacje nabierają kolorytu i nie toczą się w zimnych ścianach kostnicy. Zbrodnie mają w sobie coś co przyciąga, Bill Bass, pisząc, sprawia, że nie pozostają nam obojętne i z wypiekami na twarzy oczekujemy wyjaśnienia kim była zabita osoba (przez określenie tzw. wielkiej czwórki, czyli rasy, płci, wieku i wzrostu) i co się z nią stało.