Igrając z szefem recenzja

Olivia Hall pomimo, że na pierwszy rzut oka ma wszystko, to jednak nie może pochwalić się idealnym życiem. Nie chcąc żyć pod dyktando ojca, z własnej woli rezygnuje z przejęcia po ojcu firmy i wyprowadza się do swojej przyjaciółki. Podejmuje się pracy jako sekretarka w firmie modowej, której prezesem okazuje się przystojniak poznany przez Olivie w cukierni. Od tego spotkania życie kobiety całkowicie zmienia tory, a ona staje się niemalże pewna, że znalazła mężczyznę swojego życia.
Bardzo szybko jednak okazuje się, że szczęście tej dwójki jest pod znakiem zapytania, bo komuś ich związek zaczął bardzo przeszkadzać, przez co oboje znajdą się w niebezpieczeństwie.

Opinie o tej książce są bardzo różne. Jednym książka Ewy skradła serca, inni ją nienawidzą. Jak to było w moim przypadku?
Otóż, sporo mi się podobało, jednak mam również się czego doczepić. Od czego tu zacząć... Zacznę od tych dobrych stron. Przede wszystkim bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki. Książka jest dość szczegółowa, jednak nie do przesady. Równowaga pomiędzy opisami i dialogami została zachowana co bardzo sobie cenię. Co do fabuły książki to plus za uknutą intrygę, właściwie nie jedną! Przyznam szczerze, że nie do końca takiego obrotu spraw się spodziewałam przez co nieco opadła mi szczęka, aczkolwiek o to właśnie chodzi w dobrych książkach. Na stronach powieści dużo się dzieje, co również daje plus. Nuda czytelnikowi nie grozi.
Strona po stronie czekałam, aż główny bohater odkryje swoją prawdziwą twarz, jednak chyba nie do końca o to mi chodziło. Książka z początku jest wręcz przesłodzona. Wszędzie widziałam serduszka i latające amorki, oboje tak byli w sobie zakochani. Przekonana byłam, że w następnym rozdziale, a może jeszcze kolejnym, on okaże się dupkiem i nici z cudownego związku. Czy się doczekałam? A nie powiem, musicie się sami przekonać.
Co w książce według mnie było niepotrzebne? Dość brutalna scena, w skrócie gwałt, po którym bohaterka niesamowicie szybko się pozbierała i podeszła do tego tak lekko wręcz niewzruszenie. To było zarazem niewiarygodne jak i po prostu dziwne. Możnaby powiedzieć, sztuczne.
Podsumowując, uważam, że autorka ma być z czego dumna. Owszem, kilka rzeczy należałoby poprawić, ale jestem zdania, że warto dać autorce szansę i osobiście zamierzam sięgnąć po kolejny kąsek spod jej pióra.