Współlokatorzy recenzja

Kiedy wszyscy zachwalają książkę, nie wiem czego się spodziewać. Nastawiam się na coś "wow", a potem bolesna prawda uderza we mnie niczym ... sama nie wiem co.
Czy tak było ze "Współlokatorami"?
.
""Życie nigdy nie jest proste." [...] Myślę, że to nieprawda. Życie często bywa proste, ale zauważamy to dopiero wtedy, gdy bardzo się skomplikuje."
.
I tak i nie.
"Współlokatorzy" to naprawdę urocza, pełna pozytywnej energii książka. Trochę bawi, trochę uczy, a lekkie i zabawne sytuacje z życia codziennego mieszają się z jego brutalnością.
Bohaterowie to normalni ludzie z normalnymi problemami i bardzo specyficznym poczuciem humoru. A autorka nie tylko pozwala nam się pośmiać, ale również pokazuje nam smutne realia naszych czasów i niedopatrzenia wymiaru sprawiedliwości.
.
Tiffy i Leon w jednym łóżku zasypiają...
Tiffy i Leon w ogóle się nie znają!
.
Początek tej książki był dla mnie bardzo męczący, nie mogłam wgryźć się w tę historię, a sposób zapisywania dialogów w rozdziałach Leona był beznadziejny. (Ja:...
Justin, niespodziewanie:....
Ja:...) Później, kiedy akcja nabrała tempa, kiedy pojawił się uroczy  sposób komunikowania między bohaterami, kiedy pojawiła się intryga, zaczęło się dziać i wtedy... całkowicie mnie ta historia porwała.
Byłam ciekawa ile będę musiała czekać, aż Tiffy i Leon się poznają, w jakich okolicznościach się to stanie i czy/jeśli się poznają, nie zrobi się nudno?
Nie zrobiło, a wręcz przeciwnie było nawet lepiej!
Ta książka to gotowy materiał na film. ❤
Nie bez powodu na okładce jest informacja, że pokochamy Leona i Tiffy, tak jak bohaterów filmów "To właśnie miłość" czy "Holiday"!
Tylko szkoda, że Jude Law albo Hugh Grant nie są 20 lat młodsi, wtedy śmiało mogliby zagrać Leona albo Richiego 😂😍❤
.
Za egzemplarz, dziękuję Wydawnictwu Albatros ❤