Jacek recenzja

Zastanawiałam się, czego oczekiwać po tej monografii, wszak znam już styl pisania i logikę wywodów jednej z autorek, których zawartość merytoryczna publikacji jest sporna. Wystarczy wspomnieć o takich książkach jak: My z Jedwabnego, Sendlerowa w ukryciu (vide: https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/03/komu-przeszkadzaja-zasugi-ireny.html).

Recenzje takich osób jak Adam Michnik, Agnieszka Holland nie były wiążące i decydujące o czymkolwiek. Obie dziennikarki od samego początku są związane z organem Michnika.

Publikację firmują dwa wydawnictwa: Agora i Czarne.

Konstrukcja pracy jest dobrze przemyślana, rozważania podzielono na 35 rozdziałów. Pierwsze dwa z nich odwołują się do najbliższych Jacka Kuronia: dziadka i ojca. Biografia napisana w sposób dość przejrzysty. Nie zgodzę się jednak z opinią, że autorki są obiektywne (choć nie pomijają trudnych momentów w życiorysie swojego bohatera), to niektóre kwestie są zwyczajnie przegadane. Irytować może nieznośna maniera Anny Bikont i Heleny Łuczywo w pouczaniu innych i narzucaniu nam własnego zdania.

Największa aktywność polityczna Jacka Kuronia przypada na lata 1962-1968, ale już w 1949 roku zapisuje się do Związku Młodzieży Polskiej, a w 1952 roku wstępuje do PZPR. Rok później zostaje relegowany z partii i organizacji. Od 1956 roku ponownie należy do PZPR.

W 1962 roku wespół z Karolem Modzelewskim zainicjował powstanie Politycznego Klubu przy ZSMP na UW. W następnym roku bohaterem książki zainteresuje się Służba Bezpieczeństwa. Sprawie nadano kryptonim ''Watra".

W 1968 roku Jacek Kuroń organizuje i uczestniczy w protestach, które przejdą do historii pod nazwą wydarzeń Marcowych (vide:https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/02/historia-marzec68.html)

Zostaje aresztowany, wolność przyjdzie mu uzyskać dopiero w 1971 roku. Represjonowany i atakowany przez władzę i samego Władysława Gomułkę, który nie szczędzi mu zniewag.

Stosunek do władzy przyszłego założyciela Komitetu Obrony Robotników jest jednoznaczny. W artykule Polityczna opozycja w Polsce, opowiada się za ruchem społecznego oporu w naszym kraju. Potępia rządzących, a system nazywa totalitarnym.

W 1974 roku Kuroń zostaje jedynym z sygnatariuszy Listu 59,podpisuje również List 14.

Po wydarzeniach radomskich z czerwca 1976 informuje włoskiego polityka, Enrica Berlinguera ( włoskiego polityka) o szykanach i represjach ze strony władz. Apeluje o interwencję. W tym samym roku zostaje jednym z twórców KOR-u, za rok współautorem Komitetu Samoobrony Społecznej KOR.

W 1980 roku jest doradcą Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ ,,Solidarność" regionu Gdańskiego.

Na chwilę przed wprowadzeniem stanu wojennego Jacek Kuroń sugeruje, że kryzys ekonomiczny zwalczyć może: autentyczny samorząd, niezawisłe sądownictwo i ograniczenie cenzury.

Apologeta ''gwiazdozbioru'' (środowiska skupionego wokół Andrzeja Gwiazdy), surowy recenzent Lecha Wałęsy. Krytycznie odnosi się do jego działań w czasie tzw. kryzysu bydgoskiego (marzec 1981).

Ponownie internowany w 1985 roku za udział w manifestacji ,,S". Uwolniony rok później na mocy amnestii politycznej.

Jacek Kuroń uczestniczy w Obradach Okrągłego Stołu po stronie opozycji solidarnościowej. W latach 1989, 1991, 1992 do 1993 sprawuje funkcję ministra pracy i polityki społecznej w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Hanny Suchockiej. Zwolennik reform Leszka Balcerowicza, założyciel Unii Demokratycznej i Unii Wolności.

Polityk odszedł do wieczności 17 kwietnia 2004 roku.

Friszke A., Rewolucja Solidarności 1980-1981, Kraków 2015;

Skórzyński J., Rewolucja Okrągłego Stołu, Kraków 2009;

Codogni P., Wybory czerwcowe 1989 roku. U progu przemiany ustrojowej, Warszawa 2012;

Wielowieyski A., Losowi na przekór, Warszawa 2015;

Kaczyński J., Porozumienie przeciw monowładzy, Warszawa 2016;

Dudek A., Historia polityczna Polski 1989-2012,Kraków 2013.