Apartament w Paryżu recenzja

Lektura "Apartamentu w Paryżu" zapewnia czytelnikowi wiele niezapomnianych wrażeń. Mimo, że akcja wydarzeń w czasie rzeczywistym trwa tylko pięć dni to można odwiedzić Paryż, Madryt i Nowy York, poznać dwie interesujące postacie w osobach głównych bohaterów oraz poszerzyć swoją wiedzę o malarstwie i technikach poszukiwania zaginionych osób. Ponieważ wydarzenia teraźniejsze wynikają z tego, co miało miejsce w przeszłości, więc są też retrospekcje dotyczące różnych postaci. A na koniec pisarz zaserwował nam bajkową scenkę z przyszłości.

Mimo, że to wszystko to fikcja literacka to zgrabnie została umieszczona w realnych miejscach.

Głównymi bohaterami powieści jest dwójka ludzi, która w wyniku nieprozumienia wynajmuje ten sam apartament w Paryżu tuż przed świętami. Jest to dawne mieszkanie malarza Seana Lorenza. Gaspard Coutances jest dramatopisarzem, a Madeline Green byłą policjantką. On jest mizantropem uzależnionym od alkoholu, a ona nieszczęśliwą kobietą ze skłonnością do depresji, obsesyjnie wręcz pragnącą mieć dziecko.

Połączyło ich wspólne mieszkanie, a zafascynowało życie Lorenza. Wspólnie wyruszyli na poszukiwanie zaginionych obrazów odkrywając po drodze tajemnice życia i śmierci artysty.

Musso powoli rozwija akcję i początkowo można mieć wrażenie chaosu wprowadzanych przez pisarza wątków i postaci. Ale stopniowo wydarzenia nabierają tempa, kolejne puzzle wpadają na swoje miejsce. Końcówka wydarzeń to już dosłownie szaleńczy bieg po życie.

Autor w świetnie połączył zjawiska w przyrodzie z opisywanymi wydarzeniami. Pogoda wzmacnia przeżycia i nastroje bohaterów - Paryż w strugach deszczu, śnieżyca w Nowym Yorku i słońce na greckiej plaży.

Interesujący i niebanalny jest pomysł na życiorys malarza i wszystko związane z jego pracami, świetne są ciekawostki dotyczące pigmentów. Opis ostatnich obrazów Lorenza po prostu niezwykły.

Wrażenie robi opisywana przemiana głównych bohaterów, stopniowe odzyskiwanie życia i energii życiowej. Pokazanie, że jeśli mamy wystarczająco ważny cel to stajemy się też innymi ludźmi. Przemiana kończy się bardzo wzruszającym finałem.

Niezmiernie poruszający jest wątek roli dziecka w życiu. Pięknie to ujął Gaspard, który na początku książki zdecydowanie deklaruje, że absolutnie nie chce mieć dziecka, a na koniec mówi „Pojawienie się dziecka wymazuje wszelkie mroki poprzedniego życia” i tak właśnie się stało i u Gasparda i u Madeline. Podobnie było też w życiu Lorenza – czas przed narodzinami Juliana, życie z synem.

Ciekawy i niebanalny jest zapis powieści: rozdział to data, potem podrozdziały poprzedzone cytatem adekwatnym do treści.

Musso jak to ma w zwyczaju zaserwował nam dwa, a nawet trzy w jednym – niebanalny watek romantyczny i interesującą zagadkę kryminalna, ale też trochę thrillera psychologicznego w wątku dotyczącym postaci „Króla Olch”. Dało to interesującą mieszankę wartą poświęconego na lekturę czasu.