Krwawnica recenzja

Krwawnica to historia na pograniczu thrillera i kryminału z elementami grozy. Mała wieś, nieprzychylni mieszkańcy oraz demony przeszłości, które gonią naszych bohaterów, próbując złapać je w swoje sidła. Jaką historię przygotował dla nas Mieczysław Gorzka? Czy pojawi się dreszcz emocji, strachu? Czy Autor zabawi się z czytelnikami w kotka i myszkę? Przekonajmy się!

Były policjant Rafał Dzikowski wraz z żoną Weroniką przeprowadzają się do Bagnisk. To ich czas na nowy rozdział w życiu. Mała wieś, piękny i malowniczy dom nad jeziorem, czegóż potrzeba więcej? Małżeństwo marzy o spokój, pandemia w wielkich miastach to za duże ryzyko, a w Bagniskach będą mogli spędzić ze sobą więcej czasu, rozkoszować się bliskością i naturą. Już od pierwszych chwil w wiosce małżeństwo może odczuć, że nie jest mile widziane, bo chyba nic nie działa bardziej na wyobraźnię, niż zniszczenie ściany domu czerwonym napisem Krwawnica. I to dopiero początek… Niedługo po tym na podwórzu zostają znalezione zwłoki dwóch kobiet. Czy to możliwe, że ktoś mordował kobiety, gdy małżeństwo było w domu? Czym jest Krwawnica? Kto odpowiada za morderstwa? Czy małżeństwo Dzikowskich jest w niebezpieczeństwie?

To było moje pierwsze spotkanie z piórem Mieczysława Gorzki i na pewno nie ostatnie. Niemal od pierwszych stron zauważalny jest niesamowity klimat powieści. Wyczuwalne napięcie sprawia, że czytelnik nie jest w stanie oderwać się od historii. Czuje niepokój, co się wydarzy, cały czas stara sobie zadawać pytania, powtarza je jak mantrę: Kim jest Krwawnica? Początkowe uśpienie czujności czytelnika sielskością i klimatyczną wsią zasługuje na uwagę, bo nie jesteśmy gotowi na intrygę, którą przygotował dla nas Mieczysław Gorzka. Dla mnie ten gatunek powinien obfitować w zwroty akcji, emocje i co ważniejsze: w mylne tropy. Wbrew pozorom moc wydarzeń i tajemniczość Bagnisk sprawia, że nie skupiamy się na samej psychologii postaci. Zarówno Weronika jak i Rafał są bardzo mocno zarysowani, ale ważniejsze jest rozwiązanie zagadki. Mieczysław Gorzka obraca czytelnikiem jak w dziecięcej grze: ciuciubabce. I za każdym razem, jak się odwrócisz, krzykniesz: ciuciubabka patrzy, Autor ma dla Ciebie zaskakujący zwrot akcji. Naprawdę zaskakujący. Nie spodziewałam się tego, że tak uśpi moją czujność. Po przeczytaniu książki zaczęłam łączyć wszystkie wskazówki w całość i dopiero wówczas powiedziałam: och, jakie to było oczywiste!, a po chwili: och, ale dałam się nabrać…

Gdy już zdamy sobie sprawę, że Autor nami manipuluje, a na każdej stronie możemy spodziewać się kolejnego zwrotu akcji, to za wszelką cenę chcemy poznać prawdę. Nagle się okazuje, że strach ma naprawdę różne oblicza, a mrok otula czytelnika. Gęsta atmosfera, zło, które czai się za rogiem, łapie w pułapkę. Krwawnica sprawi, że nie oderwiecie się od książki, bo prawda będzie ważniejsza niż obowiązki domowe. Razem z bohaterami ruszycie tropem szukania azylu, oddechu od wielkiego miasta, pandemii i nim zdążycie zobaczyć, już znajdziecie się w koszmarze. Tylko czy macie odwagę przekonać się, co się wydarzyło w Bagniskach? Tak? Czy Krwawnica budzi strach i dreszcze przechodzące po paciorkach kręgosłupa? Tak. Czy warto ją przeczytać? Trzy razy tak! Nie mogłam się oderwać, a Mieczysław Gorzka jest autorem, który zaskakuje i zdecydowanie muszę nadrobić jego wszystkie poprzednie książki. To był majstersztyk, uwielbiam być tak zwodzona. Czytajcie!