Chemia śmierci recenzja

Zastanawiam się jak często sama wypowiadałam lub słyszałam czyjeś słowa „i tak nas zjedzą robale”. Po lekturze „Chemia śmierci” zwrot nabiera innego znaczenia, bardziej realnego i obrazowego. Autor nie bawi się w zbyteczne wstępy, zaczyna od opisu procesu rozkładu ciała po śmierci ze wszelkimi szczegółami. Książkę zaczęłam czytać, jakiś czas temu i teraz już nie potrafię powiedzieć, co było przyczyną odłożenia jej wówczas na półkę, czy ten początek, czy fakt, iż z kart każdej czytanej wcześniej książki wyłaniał się jakiś trup i musiałam odpocząć od tej tematyki. W każdym razie wróciłam do niej już przygotowana na spotkanie z dosadnymi opisami, jak się okazało nie tylko wspomnianego procesu, ale i bezwzględności oraz sadyzmu ludzi żyjących.

Akcja toczy się w małym miasteczku Macham, do którego przyjeżdża doktor David Hunter, szukając schronienia przed przeszłością. Mimo, iż jak sądził zadomowił się już tam na dobre, w obliczu psychozy strachu wywołanej serią okrutnych morderstw, wraca jego wcześniejszy status „obcego”. Ludzie stają się wobec niego nieufni, niechęć i podejrzliwość potęguje dodatkowo fakt, iż nie ujawnia ogółowi swojej poprzedniej profesji. W miarę upływu czasu krąg podejrzanych jednak się poszerza, właściwie każdy może być sprawcą. Dramatyczne wydarzenia uwydatniają mentalność małego, hermetycznego środowiska, gdzie nie ma zjednoczenia, przeciwnie każdy zadawniony uraz znajdzie swoje ujście. Z takiego obrotu sprawy korzysta pastor Scarsdale, który widzi szansę na swoje „pięć minut”…

„Chemia śmierci” to świetne połączenie kryminału z thrillerem. Wątek kryminalny jest, jak dla mnie o tyle ciekawy, że nie stanowi prostego schematu: ofiara, morderca, motyw. Jak już „oswoimy” się z opisami, w niektórych momentach wręcz obrzydliwymi, dostrzeżemy ich ogromne znaczenie dla prowadzonego śledztwa. Ponadto sposób narracji, nieustannie wzbudza napięcie i niepewność dalszych wydarzeń. Mnie podobały się w szczególności zakończenia rozdziałów, np.: „Tak, więc nie powiedziała o lisie nikomu. Przypomniała sobie o nim dopiero wiele dni później, gdy jego znaczenie stało się aż nadto oczywiste.
Ale wtedy było już za późno”. Dlaczego było za późno?