I odpuść nam nasze winy recenzja

[…]”Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak umrę, ale umrzeć za kogoś, kogo się kocha, wydaje się dobrą śmiercią”[…]

Jeszcze się nie pozbierałam po tym co przeczytałam, nie wiem czy ta recenzja będzie doskonała, bo mam tyle emocji w sobie, że brakuje mi słów, żeby je wyrazić. Wyrazić to co czuje po skończeniu tej części. Ostatniej części

O Rosalie Evans i Brucie Archerze. Tych dwoje jest już ku końcowi, aby rozwiązać sprawę rytualnych morderstw, która zdominowała ich miasto. Jednakże Rosalie popada w co raz większy obłęd. Nie wie kim jest, jej wizje są co raz bardziej popaprane. Gdy zbliża się do rozwiązania zagadki, życie rzuca jej kłody pod nogi. W końcu nadchodzi czas prawdy. Ale czy ona będzie łatwa dla samej Rose?

„I odpuść nam nasze winy” to ostatnia część trylogii o Rosalie. Rosalie, która toczyła walkę z wewnętrznymi demonami, która stała na progu totalnego wariactwa. Czytałam to z zapartym tchem bojąc się nawet wziąć jeden oddech. Te wszystkie wizje powodowały u mnie przerażenie, strach, szok, niedowierzanie. Trzęsłam się, ręce do tej pory mi drżą, a moje serce bije tak szybko, że mam poczucie, że zaraz mi wyskoczy z piersi. To co się tam działo przyprawiało o ciarki na całym ciele i paraliż całego umysłu. Nie spodziewałam się takiego zakończenia, bo autorka przez cała książkę wodziła mnie za nos, ukrywając przede mną prawdę. Machała mi palcem pod nosem i mówiła, że mam czytać. Ale to co przeczytałam. To był sztos. Mój mózg wylądował na ścianie. Dosłownie zrobiłaś mi sieczkę z mózgu









Wiem, że może moja recenzja jest chaotyczna i pozbawiona sensu, ale to jest tylko spowodowane tym, że dalej trawię to co się wydarzyło w książce, dalej próbuje opanować emocje i uspokoić swe wnętrze, ale nie potrafię. Nie wiem czy dam radę jeszcze dzisiaj wziąć inną książkę do ręki i przeczytać. Chyba będę potrzebowała wody!!!!

Świetna i znakomita kreacja bohaterów, zaplątane śledztwo, wizje, które nawiedzają bohaterkę i koniec, który jest tak niespodziewany, że czytelnik dostaje obuchem w głowę. Polecam bardzo całą trylogię, bo je trzeba czytać od samego początku, aby wczuć się w to co czuje i widzi Rosalie. A ja dziękuję autorce za oddanie mi tego tomu pod moje skrzydła oraz gratuluje pióra. Czekam na więcej.