Jeż Jerzy no. 2 recenzja

Trzy opowieści - najdłuższa, średnia i najkrótsza z nich.

W pierwszej historii Jeż Jerzy wytacza swoim twórcom - w jakiejś mierze rodzicom, w osobach Rafała Skarżyckiego i Tomasza Leśniaka, sądowy proces o brak opieki nad nim... Ci nie pozostają mu dłużni, wykorzystując w tym celu pewien sprytny plan na to, by Jerzy miał nie tylko dość procesowania się z nimi, ale absolutnie wszystkiego...

W drugiej historii jesteśmy świadkami walki Jerzego - u boku pewnego króla, z pragnącymi kontroli na światem i ludźmi potworami, co kończy się wielką, ale to naprawdę wielką bitką..., jak i co nagle staje się dla nas czymś zupełnie innym, aniżeli moglibyśmy początkowo przypuszczać.

I wreszcie trzecia opowieści, czyli manifest prawicowego polityka o tym, jak wielką mistyfikacją jest nie tylko opowieść o komiksowych losach i przygodach Jeża Jerzego, ale też i on sam! Co więcej, ma on na to całkiem przekonujące, nawet wręcz naukowe, dowody...

Jak widzicie, mamy przed sobą kolejną odsłonę nowej, zeszytowej serii opowieści o najsłynniejszym jeżu polskiego komiksu, która przyjmuje tu bardzo odważną, charakterną, znakomitą postać. To rubaszny humor, absolutnie zwariowana fantastyka oraz rzecz, którą osobiście bardzo lubię i która stanowi „clou” tego zeszytu - umiejętność śmiania się autorów z samych siebie, angażując przy tym stworzoną postać Jerzego. To coś pięknego, znakomitego i chyba też absolutnie najlepszego w tym komiksie.

 Mamy tu absolutnie wszystko to, czego byśmy chcieli od kolejnej odsłony przygód Jerzego - humor, dosadny język, zabawę konwencją, tzw. przełamywanie czwartej ściany, czy też chociażby całkiem udany portret naszych czasów - zwłaszcza w pierwszej, ale też i ostatniej z historii. I dlatego też zaśmiewamy się z tych żartów, śledzimy bacznie losy Jerzego i innych bohaterów, cieszymy się możliwością ponownego spotkania z tą serią, która w tej krótkiej, zeszytowej postaci jawi się naprawdę świetnie.

Do tego dochodzą jak zawsze udane ilustracje Tomka Leśniaka - zabawne, przepełnione karykaturą, lekkie w swej kresce i niezmiennie charakterystyczne dla tej epickiej już serii. I nawet nie przeszkadza nam zupełnie to, że mamy tu stricte zeszytową postać komiksu, co oczywiście wiąże się z pewnego rodzaju ograniczeniami. A już to, jak zgrabnie udało się narysować tu samego siebie i współtwórcę komiksu - to naprawdę należą się wielkie brawa!

 Doskonałym był pomysł na tę zeszytową serię, która oferuje nam krótkie, zabawne i klimatyczne opowieści o przygodach Jeża Jerzego - do połknięcia na raz, ale to też ma swój urok. To ciekawy scenariusz, ładne ilustracje, dobry humor i ten niepowtarzalny klimacik, który znamy od tak wielu lat. I tym samym wielką przyjemnością jest to nasze czytelnicze spotkanie, które być może nie trwa najdłużej, ale które za to jest wielce intensywnym.

Słowem podsumowania – uwielbiam tę zeszytową serią, która ma swój urok, klimat, ujmującą prostotę i która zarazem nie traci nic z zadziorności i pikanterii opowieści o Jeżu Jerzym. I dlatego też z jak największym przekonaniem zachęcam was do sięgnięcia po drugi numer tej serii, zaś sama wyczekuję już z wielką niecierpliwością na kolejny zeszyt. Polecam.