Cisza białego miasta recenzja

W mieście Vitoria dochodzi do serii brutalnych morderstw. Ofiary zawsze łączone są w pary z przeciwną płcią, a zwłoki zostają znalezione po świętach obchodzonych w miasteczku.
Morderca zabija w uporządkowany i schematyczny sposób. Zamordowanych umieszcza w charakterystyczny sposób, zostają uduszeni przez pszczoły, a obok ciał zostają znalezione kwiaty eguzkilore.
Wiek ofiary musi kończyć się cyfrą zero lub pięć, w chronologicznym czasie pozbawia ich życia.
20 lat temu już dokonano podobnych zbrodni, człowiek oskarżony o to przesiaduje wyrok w więzieniu, ale wkrótce ma wyjść na wolność.
Czy skazany ma wspólnika na wolności, który pomaga dokończyć mu to co zaczął przed czasy?
Czy jakiś chory wielbiciel naśladuje swojego idola, pociągając za tym sznur ofiar?
Do sprawy zostaje przydzielony Unai Lopez de Ayla, pod dowództwem nowej podkomisarz, której nie podobają się metody działania inspektora.

Słyszałam o fenomie CISZY BIAŁEGO MIASTA, rekomendacje powalają wszystkich wątpiących, sama zaś musiałam się przekonać o co taki wielki szum…

Genialny kryminał, który jest w dużym zakresie rozszerzony pod kątem psychologicznym.
Akcja toczy się do ostatnich stron, siejąc w naszych umysłach nieustanne pytania.
Bohaterowie mocno postawieni pod presją i opinią publiczną, zmagający się z trudnościami związanymi z nowinkami technologicznymi XXI wieku.

Losy postaci wiążą się jeszcze tymi z lat 70’, którzy mocno naznaczą swoim egoizmem i kłamstwami, nie zdając sobie sprawy jakie to będzie miało konsekwencje dla innych.
Bo cóż mogę powiedzieć o Blance i doktorze Urbinie, poza tym, że ich podłość pod płaszczem świętoszkowatości zniszczy wielu ludziom życie.

Myślcie sobie co chcecie, możecie nienawidzić zabójcę, dziwić mu się, brzydzić nim, ale ja mu współczułam. W pewnych momentach nawet się z nim utożsamiałam, może dlatego, że sama jestem samotnikiem i już nie raz czułam się jak wrzód na tyłku, którego chcą się wszyscy pozbyć.
Przekonałam się, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Agresja rodzi zło, a krzywda nie zostaje zapomniana mimo upływu wielu lat.
Bo jak wymazać z pamięci, że ktoś cię upokorzył?
Jak pogodzić się z tym, że jesteś nikim, tylko dlatego, że nie masz dobrego statusu urodzenia?

PS: Cóż za ironia, kiedy Alba użala się nad sobą, że jej życie to iluzja, kiedy jej zachowanie pozostawia wiele do życzenia.