Kobiety Łazarza recenzja

Historie rodzin na przestrzeni wieków - jeśli tylko dobrze napisane - mogą być niebywale pasjonującymi lekturami. Pełnymi rodzinnych sekretów, niedopowiedzeń, intryg, ale też często sprzecznych uczuć i namiętności. Opowiadają niezwykłe historie zwykłych ludzi – często do nas podobnych, przez co ze zdwojoną siła trafiają w nasze serca.

Tak przynajmniej czułam ja, czytając książkę rosyjskiej pisarki Mariny Stepnovej - książkę niezwykłą, barwną, wielowątkową, wciągającą, doskonale skonstruowaną, przemyślaną i niebywale oddziałującą na psychikę i wyobraźnię czytelnika. „Kobiety Łazarza” to historia trzech całkowicie różnych kobiet, których łączy tęsknota za miłością, pragnienie domowego ciepła i rodzinnego szczęścia oraz tytułowy bohater – Łazarz Josifowicz Lindt. Mężczyzna błyskotliwy, inteligentny, wygadany, ambitny, przystojny... Zresztą, po co mnożyć kolejne przymiotniki – po prostu ideał, a do tego jeszcze geniusz fizyki i jeden z twórców sowieckiej bomby atomowej.

Marusia Czałdanowa to pobożna, skromna, dobrotliwa i – ku jej największej rozpaczy – bezdzietna kobieta do czasu… aż poznaje Łazarza. Od tej chwili już wie, że od zawsze było jej pisane być matką właśnie dla niego. To jego chciała otoczyć miłością i troską, rozpieszczać i chronić. Lindt także kocha Marusię miłością wielką i szczerą, a jednak zupełnie inną, bo pożądliwą…

Gałoczka, a w zasadzie Galina Pietrowna Lindt to zaś młoda żona mocno już podstarzałego Lindta. Kobieta piękna, ale i oziębła, oschła, niezadowolona, a wręcz rozgoryczona sytuacją, w jakiej się znalazła. Szczerze nienawidzi i gardzi Lindtem i – wg mnie – ma ku temu stosowne powody.

Lidoczka, wnuczka Łazarza jest równie piękna jak pozostałe kobiety, ale jeszcze bardziej zagubiona i spragniona miłości, bez której ją wychowywano. Od dziecka rozstawiana po kątach i traktowana z pogardą, robi wszystko to, czego się od niej zażąda. Kosztem siebie i swoich uczuć. Te – jak ją uczono – nie są ważne. Jednak mimo wszystko, Lidoczka w pewnym momencie swojego życia, postanowi zawalczyć o miłość.

Więcej zdradzić nie mogę. Każdy kolejny szczegół czy fakt, będzie wam niechybnie odbierał radość czytania oraz umniejszał napięcie towarzyszące lekturze.

Jednak co ciekawe, ta wielowątkowa rosyjska saga rodzinna nie skupia się wyłącznie na tytułowych kobietach Łazarza. Odnajdujemy w niej także mniej lub bardziej fascynujące historie i życiorysy innych bohaterów - czasem nawet tych epizodycznych - obcujących z nimi na co dzień. To nie tylko szerzej charakteryzuje główne bohaterki oraz ich światopoglądy, ale również pomaga w wyrobieniu sobie własnego zdania na ich temat.

Powieść pod względem warsztatu pisarskiego jest doskonała. Żywy, mięsisty i obrazowy język, jakim posługuje się Stepnova pozwolił jej na stworzenie barwnego i niezwykle realistycznego obrazu dwudziestowiecznej Rosji – wyniszczonej przez wojny i panujący głód, w której społeczeństwo zmaga się z chronicznym lękiem o własne życie, z masowymi ewakuacjami i przymusowymi przesiedleniami oraz z wszechwładzą KGB. Historia rodziny Lindtów, co warto zaznaczyć, jest opowiadana w nieco gawędziarskiej formie, dzięki której poruszane fakty, przywoływane wydarzenia i odkrywane uczucia ożywają wraz z dalszą lekturą.

„Kobiety Łazarza” to niebanalne studium wiedzy o ludzkich typach osobowości, to wnikliwa wiwisekcja ludzki dusz i skrywanych w nich sekretów oraz – po prostu – porządna literatura współczesna, którą szczerze polecam!