Jedyne wspomnienie Flory Banks recenzja

Flora Banks to siedemnastoletnia nastolatka, która cierpi na amnezję następczą. W wieku dziesięciu lat wykryto w jej głowie nowotwór, który na szczęście udało się usunąć. Niestety wraz z guzem znikła część jej pamięci. Pamięta wszystko, co wydarzyło się przed operacją.

To, co ma miejsce w jej życiu później, nie jest w stanie zapamiętać. Wszystkie słowa, obrazy czy wydarzenia zostają w jej pamięci jedynie na kilka godzin. 

Na pewno zastanawiacie się, jak w tej sytuacji żyć? Czy to w ogóle je możliwe? Czy bohaterka przez to może być chociaż trochę samodzielna?

Flora funkcjonuje dzięki notatkom, które robi sama. Umieszcza je wszędzie, gdzie może szybko zaglądnąć: na rękach, na karteczkach, w telefonie, książkach czy notesie. 

Pewnego dnia ma miejsce coś niezwykłego. Udaje jej się zapamiętać jedno wydarzenie związane z chłopakiem – magiczny pocałunek. Flora nie potrzebuje notatek i pamięta ten pocałunek dzień, dwa, tydzień. Zaczyna wierzyć, że da się ją wyleczyć i postanawia wyruszyć w podróż za chłopcem – prosto na biegun…
 
 Flora jest przykładem bardzo silnej i dojrzałej nastolatki. Jej historia pokazuje, że nic nie powinno nam przeszkodzić, jeżeli tylko chcemy uzyskać wymarzony cel. Żadna choroba, osoba czy nawet my sami. 

Ja od pierwszych stron polubiłam główną bohaterkę. Przez cały czas czytając tę książkę, czułam wszystko, co czuła Flora. „Jedyne wspomnienie Flory Banks” wzruszyło mnie do łez i sprawiło, że uwielbiam i podziwiam tytułową bohaterkę. Autorka w fenomenalny sposób rozwijała fabułę. Mogę śmiało polecić tę książkę każdemu, kto marzy, kto chce coś osiągnąć w wielkim świecie, a którego oda czasu do czasu nachodzą wątpliwości, czy w ogóle jest to możliwe.