Jabłoniowe Wzgórze recenzja

Książki Denise Hunter mają niesamowity klimat. Trzecia część z serii "Romas w Riverbend" opowiada losy Gavina, mężczyzny kreowanego w poprzednich częściach na gbura. Szczerze mówiąc nie mogłam doczekać się tej części, chciałam poznać genezę tego, dlaczego Gav jest taki a nie inny, dlaczego jego rodzina jest wobec niego taka opiekuńcza, co wydarzyło się między nim, a kobietą, którą kochał, a od trzech lat nie zamienili ze sobą słowa.
Od pierwszych chwil jesteśmy wrzuceni w wir wydarzeń, główny bohater dowiaduje się, że jego wieloletni przyjaciel ginie w wypadku lotniczym, a jego żona walczy o życie w szpitalu. Niestety, córeczka małżeństwa, czteroletnia Emma zostaje sierotą. Gavin wraz ze swoją byłą żoną Laurel są wymienieni w testamencie jako opiekunowie do dziewczynki. Byli małżonkowie zamieszkują chwilowo ze sobą w domu swoich zmarłych przyjaciół, w międzyczasie szukają wyjścia z tej sytuacji.

Ta historia chwyta za serce. Począwszy od faktu osierocenia małego dziecka, przez sceny z planowania pogrzebu, aż po tragiczką przeszłość dwójki bohaterów. Tę poznajemy dzięki wrzuconym rozdziałom z przeszłości, pomiędzy te teraźniejsze. Jest to doskonały zabieg, ponieważ gdyby nie one Laurel możnaby było odebrać jako chłodną, zdystansowaną do zycia kobetę. Okazuje się jednak, że jej seerce jest ogromne i kochające, ale przeszłość ukrzytałtowała ją tak, by wznosić wokół siebie mury.
Nie wzruszyłam się, nie płakałam, ale byłam pełna emocji. Krok po kroku, razem z bohaterami przechadzałam się po sadzie Mallory i Mike'a. Wraz z Emmą odczuwałam to, że jej rodzice nie wrócą. Razem z Lauren ponownie bałam się o serce, które nie zapomniało tych głębokich uczuć do byłego męża i starałam się utrzymać na powierzchni mimo utraty niemal siostry. Wraz z Gavinem przepracowywałam jego traumy, które pomimo upływu czasu nadal były żywe, a mrok wcale nie ustąpił aż jak, by funkcjonować bez winy.

Emocje wlewały się z tych kartek. "Jabłoniowe wzgórze" to historia, która może przytrafić się każdemu z nas. Może właśnie przez wzgląd na to była tak absorbująca? To nieprzekoloryzowana książka, pełna bólu, ale i nadziei. z całego serca polecam.