Miau. Kompletna historia kota recenzja

• Pierwszy rozdział dotyczył pochodzenia kotów, trochę budowy, trochę dat, sporo liczb. Ale nie było to ciężkie w odbiorze, przy każdej informacji było wyjaśnienie kociego nawyku "Koty mają po pięć palców na przednich łapach i po cztery na tylnych. Koty stąpają na palcach i mają bardzo czułe poduszki łap, tłumiące odgłos ich kroków, kiedy czają się na zdobycz", więc nie jest to suche wypunktowanie informacji. To był krótki rozdział, wydaje mi się, że najkrótszy.

• Drugi rozdział dotyczył czczenia kotów, głównie skupiał się na Egipcie, odkryciach archeologicznych. Sporo dat, nazw, objaśnień wierzeń i kultów. Tutaj już bardziej informacyjnie, jeśli kogoś ciekawi, to jest to fajnie zebrane w pigułkę, bez lania wody, a przedstawione stopniowo.

• W trzecim rozdziale dostajemy mity, bajki i trochę historycznych faktów, częściowo mi się podobało, częściowo mnie zmęczyło... Wydaje mi się, że w tym rozdziale było też sporo odniesień do Grecji i Rzymu.

• Kolejny rozdział był w zasadzie mało koci, przez jego połowę autorka przedstawia rozrost chrześcijaństwa, typowo historyczne informacje, w zasadzie dopiero w połowie dodaje jak to się miało do kotów (ale wciąż nic ponad to co było we wstępie), później dostajemy podrozdziały dotyczące występowania kotów w danej kulturze - i to już było ciekawe, bo znacznie bardziej kocie, a to w końcu o nich jest ta książka, do tego wprowadzało to różnorodność i wybijało z monotonii. Najbardziej podobały mi się wzmianki o kotach w Chinach oraz Japonii - trochę historii, trochę legend, sztuki. Jak przez większość rozdziału byłam średnio nastawiona, tak te już czytałam z wypiekami na twarzy.
  
  

• Piąty rozdział mi się nie podobał, autorka podpiera się tym, że losy kotów i kobiet ciągle się przeplatają, lecz ten rozdział dotyczył w większości czarownic i polowań na nie, koty były tu tylko dodatkiem, w zasadzie obyłoby się i bez nich. To jeden zarzut, a drugi - w tym rozdziale, mimo że dotyczył średniowiecza ogółem, było mnóstwo przytoczonych historii z Anglii. I to w zasadzie większość rozdziału. Pojawił się jeden krótki akapit o Chinach, kilka drobniejszych wzmianek o innych miejscach, no ale to zaledwie tyle. Ten rozdział dotyczył przede wszystkim czarownic w średniowiecznej Anglii, a do tego poprzedzony był zbędnym, przydługim wstępem, znowu skupiającym się na chrześcijaństwie. Nic nowego. Niejednokrotnie czytając ten rozdział miałam wrażenie, że autorka zapomniała na czym miała się tu skupiać, a koty wykorzystała jako pretekst do wplątania innego tematu. Wolałabym jednak by było krócej i konkretniej, bez zbędnych dodatkowych informacji, a tutaj wyszło mocno nieproporcjonalnie, Średniowiecze to nie tylko Anglia, a tak to wyglądało.

• Kolejny rozdział był już bardziej zróżnicowany, na szczęście! Dużo tekstów, dzieł, w których pojawiają się koty, a przy tym ich analiza. I tak już jest również w kolejnych rozdziałach - dostajemy fragmenty literackie, wiersze, obrazy i inne dzieła sztuki, w których pojawiały się koty, od nowożytności po teraźniejszość, z różnych stron świata, dużo znanych nazwisk, mniej znanych również. Pojawił się również polski akcent, do tego dość uroczy, to zawsze raduje!

Wychodzi, wchodzi znowu skrycie,
Przemyka przez otwarte wrota;
Oto miłosne, nocne życie każdego bez wyjątku kota.