Komeda. Osobiste życie jazzu recenzja

Druga już książka biograficzna pani Magdaleny Grzebałtowskiej i dalej jestem zachwycona autorką. Tym razem opowiada o następnym introwertyku, który ukształtował naszą rzeczywistość, stworzył własny, niepowtarzalny styl muzyczny, czyli Krzysztofie Komedzie Trzcińskim. Podziwiam ogrom pracy jaki kosztowało zebranie materiału i spotkania w różnych miejscach świata aby porozmawiać o Komedzie.. Mimo dużej ilości danych biograficznych książkę czyta się rewelacyjnie. Krzysztof zaczął naukę gry na fortepianie w wieku 4 lat. W wieku 8 lat został przyjęty do konserwatorium poznańskiego. Jednak wojna pokrzyżowała plany. Po zakończeniu wojny uczył się w szkole muzycznej państwowej. Po ukończeniu szkoły średniej za namową matki z dużymi perturbacjami skończył medycynę i nawet zaczął pracować jako lekarz. W tym czasie grając zaczął używać pseudonimu Komeda, aby ukryć swoją działalność sceniczną prze przełożonymi i współpracownikami. Trzeba pamiętać, że do 1956 roku granie publiczne jazzu było zakazane przez władze, a po 56 roku jazz był traktowany bardzo nieufnie. Jednak już w szkole średniej w świat jazzu wprowadził go Witold Kujawski. Porzuca wreszcie medycynę i całkowicie poświęca się muzyce. Poznajemy trudne początki polskiego jazzu i ich twórców. Nie było to pasmo samych sukcesów, ale trudna walka. Nie ma w niej apoteozy twórców , ale chłodne oko, które ocenia poziom muzyków. Barwnie opisuje całe środowisko młodych wtedy i zadziornych, nie tylko muzyków, ale pisarzy, aktorów, reżyserów i tekściarzy. Poznajemy początki Piwnicy pod Baranami, Jazz Jamboree, jak też innych kabaretów studenckich, które wtedy powstawały. Poznajemy historię lat 50 i 60, gdzie pod szarzyzną PRL kwitło bardzo barwne życie. Mnie zainteresował ostatni okres, amerykański. Wyjeżdżali wtedy do USA, jak do raju, a tam zderzali się z szarą rzeczywistością. Tutaj byli znani i cenieni , a tam musieli walczyć o przetrwanie i pogrążali się w alkoholu. Lubię muzykę tworzoną przez Komedę, ale nie wiedziałam, że aż do tylu filmów skomponował muzykę. Przyznaję się, że jak zobaczyłam tomiszcze, trochę się przestraszyłam, ale nie wiem kiedy tą książkę pochłonęłam. Jest to książka barwna, tętniąca życiem od której trudno się oderwać.
Na pewno jest to lektura podstawowa dla wszystkich miłośników jazzu. Dla pozostałych jest to frapujący obraz lat 50 i 60 w polskiej kulturze, gdzie spotkamy mnóstwo postaci bardzo dobrze nam znanych nie tylko ze sceny jazzowej.