Nasze perseidy recenzja

"Nasze Perseidy" jest historią idealną dla miłośników gwiazd, oglądania nieba i znajomości konstelacji. Główną bohaterką jest Kaydence, która ma to wszystko w jednym palcu. Niestety nie ma łatwego życia - cierpi na rzadką chorobę Waardenburga, a jej matka jest uzależniona od zabiegów estetycznych oraz leków; co za tym idzie, również pieniędzy. Kay mieszka z siostrą, którą stara się chronić. Jak to się dzieje, że nastolatka jest zmuszona do ucieczki z domu?

Książki Layli Wheldon miałam już okazję poznać i w dużej mierze były to historie lekkie, zabawne, lecz nie stroniące od ciężkiej tematyki (chociażby trzeci tom "Dance. Sing. Love. Choreografia uczuć"). W Perseidach sytuacja wygląda podobnie. Mamy tu szereg problemów, które spadają na Kay w jednym momencie. Ciężko mi się czytało fragmenty dotyczące matki dziewczyny. Irytowała mnie osoba, która powinna stanowić oparcie dla własnych dzieci, pomagać im w trudnych chwilach. Niestety nic takiego nie miało miejsca. Nie zliczę ile razy miałam ochotę wejść do tej książki i przytulić Kay. Ona przyjmowała te trudności na siebie. Brała wszelkie problemy, obowiązki, byleby jej siostra była szczęśliwa. Sama cierpi na bezsenność, która jest jej zmorą, jednak w tych nocnych rytuałach znajduje bezpieczne miejsce. Tak też poznaje Eliasa - miłośnika zdjęć rozgwieżdżonego nieba oraz urodzonego artysty. Ich relacja od początku rozwija się powoli, ponieważ oboje mają własne problemy, którym muszą stawić czoła. Dlatego bardzo się ucieszyłam, gdy zdałam sobie sprawę, co autorka zamierza podjąć w ich sprawie. Tempo historii, tak jak wspomniana przeze mnie relacja głównych bohaterów, nie należą do szybkich. Nie znajdziecie tu również ogromnych plot-twistów (oprócz rozwiązania zagadki pewnych konwersacji na Instagramie). To prawda, że pierwsze sto stron czytało mi się najdłużej. Jednakże nie jest to jej wada. Te wszystkie elementy świetnie sklejają "Nasze Perseidy" w całość. Czasami można to przyrównać do kolejnych dzieł Eliasa, które zdobią hostel. Czasami są to bezsenne noce Kay, gdzie małe punkciki na niebie tworzą pewien zbiór. To wszystko ma znaczenie i czytając tą książkę czeka się aż bohaterowie zrozumieją swoje działania. Ciekawym elementem jest tutaj także temat zdrowia psychicznego, który podejmuje autorka. Wybrzmiewa z niego szereg ważnych haseł: daj sobie pomóc, nie zamykaj się, rozmowa jest najważniejsza. I tego się trzymajmy.

Polecam Wam tą historię, jeśli lubicie oglądać nocne niebo (hihi), czekacie na ciepłe i pozbawione schematów relacje oraz kochacie zabawne dialogi, których niektórym bohaterom nie brakuje. Na zakończenie koniecznie przyszykujcie chusteczki. Ja ich potrzebowałam.

Czekam na kolejny tom!

[ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem BeYA ]