Czarna owca medycyny recenzja

Trudno uwierzyć, że całkiem niedawno psychiatria była kompletnie eksperymentalna i dopiero od niedawna można bezpiecznie pójść na wizytę do lekarza i spodziewać się konkretnej i spójnej diagnozy. Autor - psychiatria z zawodu przedstawia historię swojej dziedziny od początku, to znaczy od traktowania chorych jak więźniów, zakutych w kajdanki i odizolowanych od społeczeństwa aż do teraz i pozostawia optymistyczne prognozy na przyszłość.

W pierwszym rozdziale dużo było nazwisk, dat i czystej historii. Kolejne na szczęście były o wiele ciekawsze. Jeżeli ktoś mało wie o tej dziedzinie nauki i zna tylko lobotomię jako sposób leczenia chorych psychicznie, polecam sięgnąć po tą książkę i poznać również inne metody. Ja osobiście dużo dowiedziałam się o Zygmuncie Freudzie, który dawno temu mnie intrygował, chociaż bardzo mało o nim wiedziałam. Jak byłam młodsza interesowałam się ludzkim mózgiem oraz snami. Pamiętam, że bardzo chciałam przeczytać jego książkę pt. O marzeniu sennym. Aktualnie po lekturze Czarnej Owcy Medycyny chyba cieszę się, że tego nie zrobiłam. Spojrzałam zupełnie innym okiem na tego człowieka. Ma on wielki wkład w psychiatrię, ale jakim kosztem?

Książkę trudno mi się czytało. Często autor nie trzyma się chronologii i można łatwo się pogubić. Odpowiedzi na pytania na okładce nie zaspokoiły mojej ciekawości. Jeżeli więc spodziewacie się odkrywczych
odpowiedzi na pytania z okładki:
- co łączyło Zygmunta Freuda ze Steve'em Jobsem?
- jak wyglądały prehistoryczne przypadki trepanacji czaszki?
- dlaczego choroby psychiczne leczono lobotomią?
- co wspólnego miał gangster Al Capone z kompozytorem Robertem Shumannem?
to muszę Was ostrzec, że niekoniecznie będą to rozwinięte i ciekawe historie.

Będąc przy tym temacie muszę wyrazić swój ból i rozgoryczenie unikania tego trudnego tematu. Zdarzają są sytuacje kiedy rodzina chorych wypiera, że ich krewny może być chory, przecież to niemożliwe, że ich to dotyka - to tylko jesienna depresja, która niestety się już przedłuża.