Oskarżona : Wiera Gran recenzja

Lektura książki Agaty Tuszyńskiej "Oskarżona: Wiera Gran" zostawiła mnie, jak żadna inna, w tzw. "czytelniczym rozkroku".
Z jednej strony mamy fascynującą historię żydowskiej gwiazdy skazanej za domniemaną kolaboracje z Niemcami na wieczne potępienie i pogardę ze strony swoich współtowarzyszy niedoli a także kolejne pokolenia.
Z drugiej zaś autorka wtajemnicza nas w sam proces zdobywania materiałów który budzi mój moralny sprzeciw, niesmak i niestety każe postawić pytanie jak daleko może posunąć się autor w swoich działaniach aby nie przekroczyć granicy dobrego smaku i zwykłej ludzkiej przyzwoitości.

Wiera Gran była żydowską pieśniarką której dopiero co rozpoczynającą się karierę przerwał wybuch II wojny światowej. 15 miesięcy spędziła w warszawskim getcie, występując na scenie w kawiarni Sztuka jako gwiazda oklaskiwana zarówno przez mieszkańców getta jak i władze często oskarżane o współpracę z Niemcami.
Dzięki pomocy męża udało się jej uciec z getta przed jego likwidacją i resztę wojny przeżyła w podwarszawskim Brwinowie.
Gdy wydawało się że wraz z końcem wojny będzie mogła powrócić do śpiewania i normalnego życia zaczął się dla niej prawdziwy koszmar. Została oskarżona o sprzyjanie nazistom i współpracę z nimi a jedną z osób które wytoczył te oskarżenia był Władysław Szpilman.

Walka o dobre imię i oczyszczenie się z tych oskarżeń stało się motorem dalszego życia pieśniarki i w konsekwencji doprowadziło ja do obłędu i manii prześladowczej. Do końca życia utrzymywała że jest niewinna. Zmarła samotna, chora, nieszczęśliwa.

Agata Tuszyńska towarzyszyła Wierze Gran przez ostatnie lata jej życia zbierając materiały do swojej książki. Najpierw starała się zdobyć zaufanie a następnie zbudować relację która umożliwi jak najdokładniej odtworzyć jej historię.
Spotykając się z bohaterką po raz pierwszy już było wiadomo że jest to osoba chora, zastraszona, potrzebująca fachowej opieki lekarskiej i wsparcia. Niestety w tym kontekście autorka jawi się jak ktoś kto wykorzystał Wierę Gran z pełną świadomością. I nie: w tym wypadku cel nie uświęca środków.
Jest we mnie duży opór jeśli chodzi o takie postępowanie. Poczułam się zniesmaczona.
Żywię tylko nadzieję że bohaterka tej książki odchodziła z przekonaniem że ktoś uwierzył w jej wersję historii (bo Agata Tuszyńska niby nie wprost ale staje po stronie Wiery Gran) i oczyścił jej imię.

Fascynująca historia jednak sposoby dotarcia do prawdy zastosowane przez autorkę kłócą się z moim standardami moralnymi. Mam ogromnego kaca czytelniczego.