Mogłam sobie pozwolić ... Historia Anny Milewskiej recenzja

Fascynująca opowieść o miłości silniejszej niż śmierć, Himalajach i trochę o aktorstwie. Anna Milewska jest jedną z najbardziej niewykorzystanych polskich aktorek. Klasyczna uroda, klasa prawdziwej damy i charakterystyczny, lekko wschodni zaśpiew głosu dawały jej warunki do grania Czechowa, Turgieniewa. Tymczasem pamiętam ją z lat 70-tych z przedstawień Teatru Studio Szajny, w którym bardziej znani aktorzy nie chcieli grać, bowiem byli sprowadzani przez reżysera do roli rekwizytów... Nie burzyła się przeciwko temu i grała w najbardziej dziwacznych charakteryzacjach. Na przedstawienia awangardowego Szajny u pani rozprowadzającej bilety w naszym liceum zawsze były miejsca. W przeciwieństwie do biletów do klasycznych teatrów...
Opowieść Anny Milewskiej jest szczera, bezpretensjonalna. Nie wiedziałam, że aktorka brała udział wraz z mężem w wyprawach w Himalaje i że pisała wiersze, które zresztą bardzo mi się podobały. O niekonwencjonalności swojego związku z Andrzejem Zawadą mówi szczerze i z wielką kulturą. Po śmierci męża poświęciła się ocaleniu pamięci po nim. Bowiem to on a nie aktorstwo był sensem i celem jej życia...