Hej, dziewczyno! recenzja

Posłuszeństwo, schematy, zależności. Dla wielu bezpieczna przystań. Wpasowanie się w szarą rzeczywistość, jej normy i monotonnie dnia. A czy nie najważniejsza jest wolność myśli, słowa? Żyć po swojemu i być sobą. Daje poczucie satysfakcji i spełnienia. Radość życia w zgodzie z intuicją. Wychodzenie poza porządek i droga pod prąd codzienności. Kreowanie własnego, unikatowego scenariusza i pokazywanie, że wokół nas jest wiele piękna i prawd.
Jeśli chcesz żyć po swojemu, musisz być gotowa na to, że nikt oprócz ciebie nie zaakceptuje obranej drogi. Musisz być gotowa na krytykę i brak zrozumienia. Życie na własnych warunkach nigdy nie jest łatwe, ale z pewnością warte przeżycia. Trzeba mieć odwagę, ale trzeba to ryzyko podjąć, bo życie ma datę ważności, a zaczynać od nowa można każdego dnia.

Mieszkanie w krakowskiej kamienicy, a w nim kobiety Zaborskie. Rodzina. Babka, matka, córki i wnuczka. Krnąbrne, niepokorne. Każda na swój sposób wyjątkowa. Wiodą nieoczywiste, ale szczęśliwe życie, bo zgodne ze swoimi przekonaniami. Mężczyźni tu bywają, ale żaden nie pozostaje na zawsze. Przekrój pokoleń, różne pragnienia i drogi do spełnienia. A najważniejsze w tej wędrówce to indywidualność i upór.

Powieść pełna spokoju pomimo różnorodności postaci. Emocjonalna i refleksyjna, ukazująca czytelnikowi co tak naprawdę jest w życiu ważne. Napisana z wielką dojrzałością. Intymna historia o kobietach, odwadze bycia sobą, życia zgodnie ze swoimi przekonaniami i wolności.

Zwykła, a jednak niezwykła codzienność bohaterek, które potrzebują "wyjść i spojrzeć z boku" na życie. Ciągle poszukują szczypty przypraw, które nadają życiu smak. Z zaciętością dążą do spełnienia i egzystencji po swojemu. Nie ma sensu ścigać się z innymi, poddawać ocenie i pozwalać podcinać sobie skrzydła. Pozostać sobą niezależnie od okoliczności. Ważne tylko, by mieć wokół siebie ludzi, którzy wspierają i akceptują nas takimi jakimi jesteśmy. Wtedy można wszystko.

Czytając, wybrzmiewały gdzieś w otchłani myśli, słowa piosenki: "Wolność kocham i rozumiem. Wolności oddać nie umiem".
Dlatego ta powieść stała mi się bliska.

Patrycja Mnich z pewną nutą humoru, kreśli portrety, których barwy zadziwiają. Przedstawia aspekt przemijania, gdzie "starzenie się i śmierć są tajemnicą" i akceptację tego co nieuchronne. Przemyca do fikcji literackiej sylwetki prawdziwych osób, nadając realności tej opowieści.

Dajcie się porwać tej esencjonalnej historii, która wzbudzi w Was wiele refleksji.

Trzeba iść swoją drogą, kierować swoimi zasadami, uwolnić od oczekiwań.
Polecam bardzo.