Hańba recenzja

Nadchodzące Święta sprawiają, że człowiek popada w takie refleksyjne stany, Wy też tak macie? Ale to nie oznacza, że unikam w tym okresie lektur trudnych, wręcz przeciwnie, częściej po nie sięgam, by nie zapomnieć o tym, że zło istniało i istnieć będzie zawsze. I cieszę się, że są autorzy, którzy nie boją się poruszać trudnych tematów po to właśnie, byśmy nie zapomnieli… I w jakiś sposób uczcili pamięć o tym, którzy zginęli, często naprawdę okrutną śmiercią w imię rozpętanej chorej ideologii. Dzisiaj chciałabym Wam polecić historię nie łatwą, ale jakże potrzebą, opartą na faktach, aczkolwiek z fikcyjnymi postaciami. „Hańba” Marii Paszyńskiej to niesamowicie bolesne świadectwo czasu, w którym szaleństwo wzięło górę nad człowieczeństwem i doprowadziło do masowego ludobójstwa.

Teodora jest Polką, która mieszka ze swoim mężem Mychajło- Ukraińcem na Wołyniu. Tworzą szczęśliwą rodzinę i wierzą, że można żyć w spokoju i w miłości bez względu na wiarę, czy narodowość. Wybuch II wojny światowej sprawia, że zaczynają się martwić o przyszłość swoich dzieci, Janki i Semena, jednakże nie poddają się i na swój sposób dostosowują, czy to do Rosjan, czy to do Niemców, którzy zajmują ich tereny. Janka jest nastolatką, powoli odkrywającą w sobie kobiecość. Dziewczyna zakochuje się z wzajemnością w przyjacielu swojego brata. Dimo jest Uraińcem, ale absolutnie nie przeszkadza mu pochodzenie Janki. Razem z Semenem zaczynają uczestniczyć w spotkaniach banderowców. Dima jest przerażony ich ideologią, boi się jednak o swoją rodzinę, za to Semen jest zafascynowany wizją czystej, wolnej od Polaków, Ukrainy. Posiadanie matki Polki i siostry skażonej polską krwią jest dla niego okropnym wstydem, hańbą, którą pragnie zmazać ich śmiercią. Tymczasem szaleństwo pod hasłem „Ukraina wolna od Polaków” rozpętuje się na całym Wołyniu, a jego finałem będzie „krwawa niedziela” mająca miejsce 11 lipca 1943 roku.

„Hańba” to przejmująca opowieść o miłości bez uprzedzeń i podziałów narodowościowych, ale też skazanej na zagładę. To też przejmujące stadium szaleństwa, wlewającego się w serca ludzi i wymazującego jakiekolwiek odruch człowieczeństwa. Historia o tragedii, która podzieliła rodziny, przyjaciół, narody, czy sąsiadów opowiedziana przejmująco, wywołuje wiele smutku i przerażenia. Ta opowieść jest jednak niesamowicie potrzebna, bo ocalająca od zapomnienia ludzi, którzy zginęli w 1943 roku na Wołyniu i pokazująca, że Ci, którzy ocaleli z rzezi, nigdy tak naprawdę nie wyszli z tej traumy całkowicie. Ogromne podziękowania dla autorki za tą bolesną, ale uderzającą prosto w serce książkę.