Halo, Wikta! recenzja

Odkąd odkryłam jak można połączyć przyjemne z pożytecznym, czyli słuchając audiobooka układać na przykład puzzle, lub nawet wykonując niezbyt ciekawe zajęcia można je sobie umilić słuchając czegoś lżejszego.
Książkę "Halo, Wikta!" czytałam jakiś czas temu, tę komedyjkę gangsterską mam na półce w domu, lecz chciałam poznać część drugą, więc musiałam sobie przypomnieć co się działo wcześniej. Dlatego sięgnęłam tym razem po audiobooka.
Trochę zwariowana opowiastka, którą rewelacyjnie czyta Ewa Abart jest dosyć krótka, więc szybko się z nią uporałam.

Główną bohaterką jest Milena, którą w skrócie wszyscy nazywają Leną, straciła pamięć. Nie wie kim jest i kto się wokół niej kręci..., stwarza to niesamowicie szalone i śmieszne sytuacje. Nie przyznaje się jednak do tego i próbuje jakoś sobie z tym poradzić. Przyznam, że wychodzi jej to znakomicie i nieźle odnalazła się w tej rzeczywistości. Jest zaskoczona wieloma sprawami, ale z pomocą przychodzi jej tytułowa Wikta oraz przyjaciółka Celina jak również jej lekarz, który w końcu stwierdza, że Lena jest całkowicie zdrowa...

Najbardziej mnie rozśmieszył fakt, że nie pamiętała co to jest "Internet", kim jest dziwna kobieta plącząca się po domu oraz facet z dużą szczęką, jak również to, że była miłośniczka kaktusów i miała bardzo dużą ich kolekcję oraz to, że na śniadanie pijała tylko wodę a na obiad jadła kiełki... A teraz jest niesamowicie głodna czym zaskoczyła tę dziwną kobietę urzędującą w kuchni.
Lena chcąc sobie cokolwiek przypomnieć, zaczęła od przeglądania albumów ze zdjęciami i niektóre fotografie były dla niej wielkim zaskoczeniem, nie potrafiła skojarzyć na nich nawet własnego ojca. Powoli zaczyna się oswajać z nowinkami i gdy w końcu przypomina sobie wszystko, to wcale nie jest jej z tym lepiej. Facet z wielką szczęką to mąż, który jest... gangsterem, gangsterem był również jej ojciec a kobieta kręcąca się po kuchni, to Wikta, która pracuje u niej jako pomoc domowa.

"Halo Wikta!" to lekka, zabawna i niezbyt wymagająca skupienia lektura. Miło się jej słuchało podczas układania puzzli, pewnie lektora też miała w tym swój udział, bo to ma dość duże znaczenie.
Zakończenie jest zaskakujące i wskazuje na dalszą część tej historii, więc ja już teraz zabieram się za słuchanie następnej, czyli "Wikta ratuj!".
Jeśli macie ochotę na coś lekkiego i krótkiego, to czytajcie i słuchajcie.