Gwiezdny pył recenzja

To moja pierwsza książka Gaimana, i już wiem, że nie ostatnia. Żałuję, że tak późno zapoznałem się z tą książką, ale cóż, wszystko da się nadrobić. Człowiek ten ma niesamowitą wyobraźnię, a i talentu pisarskiego mu nie brakuje, wszystko ładnie zwieńczone świetnym zakończeniem, ale do rzeczy.

Książkę rozpoczyna historia miłosna ojca głównego bohatera. W wiosce Mur, co dziewięć lat obywa się jarmark. Można kupić tam przeróżne magiczne artefakty. Dunstana Thorne’a szczególnie zainteresował szklany kwiat dzwoniący pięknie i mieniący się w słońcu. Piękna dziewczyna o kocich uszach podarowała mu go za pocałunek. Na pocałunku się nie skończyło. Za kilka miesięcy, u wylotu dziury ziejącej w murze odgradzającym miasto przed czarodziejską krainą skąd przybywają ludzie na jarmark znalazło się dziecko. I tak Tristan Thorne trafił do Muru. Z wioski jednak uciekł, z tego samego powodu, dla którego do niej przybył- z miłości. Zakochany w pięknej Victorii obiecuje przynieść jej gwiazdę. Wyrusza, i nie bez problemów dociera do miejsca upadku gwizdy, lecz nie znajduje tam pięknego, parującego kamienia, czego się spodziewał, lecz… dziewczynę. Ale na spadającej gwieździe nie zależy tylko chłopakowi. Złe czarownice, którym jej serce ma zapewnić młodość już knują plany zabicia gwiazdy.

Najbardziej chwali się autorowi połączenie tak wielu wątków w tak precyzyjny i spójny sposób, bowiem znajdziemy tam jeszcze walkę o tron między braćmi oraz wiele innych przygód bohatera.

Jest to piękna opowieść, absolutnie dla wszystkich. Autor zadbał, by nikt się przy niej nie nudził, i zapewnia, że nikt nie będzie.